Τι αποδείχθηκε, λοιπόν, από το σημερινό συλλαλητήριο;
Πολλά.
1ον: Ότι κάλλιστα μπορεί να διοργανωθεί και να διεξαχθεί ειρηνικό συλλαλητήριο.
2ον: Ότι κάλλιστα μπορεί να διεξαχθεί συλλαλητήριο 20-25.000 (με βάση τις εκτιμήσεις της Αστυνομίας κιόλας, που συνήθως είναι μετριοπαθείς -άρα, ίσως και 30-35.000) ανθρώπων κάθε ηλικίας, φύλου, κοινωνικής τάξης, οικονομικής κατάστασης κ.λπ., κ.λπ., το οποίο –αυτονόητα- ουδείς μπορεί να «δι-οργάνωσε» μόνος του (ή οι… τρεις, τέσσερίς τους).
Διότι 20-25.000 ΕΤΕΡΟΚΛΗΤΗΣ σύνθεσης ανθρώπους στο δρόμο δεν μπορεί σήμερα να βγάλει ούτε το ΚΚΕ, ούτε καν για θέμα που αφορά τον –πενιχρό- μισθό τους, πόσο μάλλον για κάτι που, κατά βάση, αφορά σε κάτι σχετικό με τη διασκέδασή τους -άρα, με κάποιου είδους τρόπο να διαθέσουν κάποιο υστέρημα από τον μισθό τους…
(Και αστεία με τον… Τσίπρα, δεν θέλω: σιγά μην υποβάλει το λαό του ΣΥΡΙΖΑ σε τέτοια δοκιμασία όπως η φθορά των Tod’s’ και των Manolo Blahnik τους, δια της επαφής του με μπανάλ οδούς εκτός ελάσσονος περιοχής Λυκαβηττού…)
3ον: Ότι αν όντως υπήρχε (ή υπάρχει) ένας «δι-οργανωτής» που κατάφερε να μαζέψει 20-25.000 κόσμου στο δρόμο για ένα συλλαλητήριο το οποίο το 90% των ΜΜΕ αντιμετώπισε όλη την εβδομάδα με μια γκάμα συναισθημάτων που ξεκινούσε από το «απλώς ανάξιο λόγου» και έφτανε στο «βδέλυγμα-βόμβα στα θεμέλια του εμπορικού, αστικού και, ενδεχομένως και… συνταγματικού δικαίου», τότε, ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ πρέπει να υπάρξει ανησυχία.
Με ένα μήνα μπροστά του, εννοώ, προφανώς θα μπορούσε να κατεβάσει και 50.000 στους δρόμους. Ή και 100.000. Και να… καταλάβει τη Βουλή! Να κάνει πραξικόπημα. (Και, μετά, να… κρατικοποιήσει τον ΟΤΕ, να μην τον πάρουν οι παλιο-Τεύτονες κ.λπ., κ.λπ., κ.λπ.)
4ον : Ότι αν κάποιος δι-οργάνωσε το χθεσινό συλλαλητήριο, έκανε (τουλάχιστον) μία παράλειψη: αν είχε επιστρατεύσει τον… Κίμωνα για να του κανονίζει την κίνηση του πλήθους, όλοι θα μιλούσαν για… 120.000 κόσμου, μεσ’ το νερό!
5ον: Για να σταματήσουμε την πλάκα, ότι αν κάποιος δι-οργάνωσε το χθεσινό συλλαλητήριο, κάνει σίγουρα καλύτερα τη δουλειά του απ’ όποιον διοργάνωσε γενικώς τα πράγματα (και) φέτος στην ομάδα.
Διότι η ουσία του χθεσινού συλλαλητηρίου ήταν αυτή:
ΕΞΩ από το γήπεδο βρέθηκαν τουλάχιστον 5 φορές περισσότεροι άνθρωποι απ’ όσους είχαν την καρδιά να μπουν μέσα σ’ αυτό, για να παρακολουθήσουν ένα θεωρητικώς κρισιμότατο ματς, στο πιο κομβικό σημείο της χρονιάς.
Και μάλιστα, οι άνθρωποι αυτοί (παρότι έχουν περάσει, προφανώς, από όλες τις διαδικασίες αξιολόγησης της ΠΑΕ, για να έχουν εισιτήριο), φώναζαν μέσα στο γήπεδο τα ίδια πράγματα μ’ αυτά που φώναζαν και οι απ’ έξω.
Και άρα, πως αν όλο κι όλο ό,τι έχει σκεφτεί το επικοινωνιακό σύστημα της ομάδας προκειμένου να απαλύνει τις εντυπώσεις από μια τόσο εκτεταμένη διαμαρτυρία είναι
1: Το μονότονα επαναλαμβανόμενο «ποιος διοργάνωσε το συλλαλητήριο» -και, σε δεύτερο φόντο
2: Το να διαβάλλει (ΠΑΛΙ, για ΜΙΑ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΗ ΡΙΖΟΥΠΟΛΗ!) τους παίκτες αφήνοντας σαφή υπονοούμενα ότι είναι «ύποπτοι»,
συγγνώμη, αλλά ζει πραγματικά σε κάποιον άλλο πλανήτη.
Διότι, έστω λέω εγώ, χάριν της κουβέντας, ότι το συλλαλητήριο το διοργάνωσαν οι Γιαννακόπουλοι, ο Βγενόπουλος και η ΠΕΚ. Έστω κιόλας ότι έδωσαν από ένα 20ρικο συν οδοιπορικά σε όσους πήραν μέρος. Ότι δεν ήταν, δηλαδή, Παναθηναϊκοί όσοι διαδήλωσαν, αλλά αργόσχολοι, άσχετοι από το ποδόσφαιρο.
Τι αποδεικνύει αυτό πέρα απ’ τ’ ότι προκειμένου να κάνουν το γινάτι τους και να μπουν στο μάτι της ιδιοκτησίας της ΠΑΕ για μια δυό ώρες, είναι διατεθειμένοι να ξοδέψουν… καμιά 750αριά χιλιάδες γιούροζ -λεφτά που, στον Παναθηναϊκό παίρνει μόνο ο Καραγκούνης και ο Γκονζάλες (χωρίς τα πρόστιμα); Κι αυτό όταν γνωρίζουν και πως σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν πρόκειται να γνωρίσει το «γινάτι» τους ούτε καν της προβολής της οποίας τυγχάνουν οι κοροϊδευτικές γκριμάτσες ενός Τούρκου τηλεπαρουσιαστή στην Καλομοίρα;
Α, ναι, ξέχασα: αποδεικνύει και κάτι άλλο, εξίσου προφανές: ότι εκεί έξω, μ’ ένα 20ρικο συν οδοιπορικά άλλο ένα δεκαράκι, βία με τριάντα γιούροζ, δηλαδή, μπορείς (με βάση αυτή τη γραμμή «λογικής») άνετα να βγάλεις στο δρόμο 25.000 ανθρώπους να διαδηλώσουν για οτιδήποτε. Άρα, προφανώς και εναντίον των Γιαννακοπουλαίων, της ΠΕΚ και του Βγενόπουλου, έτσι;
Για να σοβαρευτούμε, λοιπόν:
Ακόμη και πριν γίνει το συλλαλητήριο είχαμε πει πως έστω και 9.512 άνθρωποι να μαζεύονταν σ’ αυτό (έστω και ένας πάνω από τον έως χθες μέσο όρο εισιτηρίων της χρονιάς), μήνυμα θα υπήρχε και θα ήταν σοβαρό.
Εν τέλει, με τα 5.032 χθεσινά, ο μέσος όρος της χρονιάς για τη Λεωφόρο κλείνει περίπου στα 9.200 (πίσω από Ολυμπιακό, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ) και στο συλλαλητήριο ήταν τουλάχιστον 20-25.000 άρα, το μήνυμα είναι τουλάχιστον δυό τρεις φορές πιο σοβαρό.
Για μένα, σ’ αυτά συμπυκνώνεται: στο ότι υπάρχει πλήρης δυσαρμονία μεταξύ διοίκησης και κοινού της ομάδας, για όλα όσα «περιγράφουν» τον Παναθηναϊκό ως αθλητική οντότητα. Κι ακόμη περισσότερο με τα όσα περιγράφουν τον μέσο παναθηναϊκό –οπαδό: το ποιος είναι, πώς σκέφτεται, τι θέλει.
Σ’ αυτό το μήνυμα, λοιπόν, υπάρχει κάτι καλό και κάτι κακό.
Το καλό είναι ότι, θεωρητικά, αφορά μια κατάσταση που μπορεί να διορθωθεί, σχετικώς εύκολα. Το κακό είναι ότι, θεωρητικά, θα μπορούσε να έχει διορθωθεί (ακόμη πιο εύκολα) και όταν πρωτοπαρουσιάστηκε ως φαινόμενο, αλλά όχι απλώς δεν διορθώθηκε, αλλά μοιάζει να μην έχει ΔΙΑΓΝΩΣΤΕΙ καν ως πρόβλημα. Κι αυτό (άλυτο, καθώς είναι, ως φαύλος κύκλος), μας φτάνει στο
2ο: Κοιτάξτε να δείτε πώς έχει το πράγμα. Από την αρχή της χρονιάς ένα αξιόλογο υλικό (με δεδομένες αδυναμίες σε κάποιες θέσεις) αντιμετωπίστηκε από τον Πεσέιρο με τρόπο τελείως έξω από κάθε ποδοσφαιρική λογική. Δεν ξέρω αν έγινε με επιλογή του αυτό ή επειδή απλώς συναίνεσε σε μια μυστική πολιτική κάποιου είδους, αλλά η πραγματικότητα είναι αυτή: ουδέποτε φτιάχτηκε «κορμός» ομάδας, ουδέποτε καταστρώθηκαν δύο ξεκάθαρες τακτικές ανάπτυξης (μία για κλειστές άμυνες και μία για κόντρα επίθεση), ουδέποτε βρέθηκε τρόπος να καλυφθούν οι (δεδομένες) αδυναμίες, σπανιότατα κατάφερε μέσα στη χρονιά η ομάδα να πάρει μια άνετη νίκη, να τονώσει την αυτοπεποίθησή της, ουδέποτε κατάφερε να αναδείξει μια ηγετική φυσιογνωμία μέσα στο χορτάρι –μόνο τις δύο υπέρ-φιλότιμες του Γκούμα και του Καραγκούνη.
Πόσο «ύποπτο» και «περίεργο» είναι, λοιπόν, προς το τέλος της χρονιάς, όταν τα γάλατα σφίγγουν πια, να χαθούν τ’ αυγά και τα πασχάλια σε ένα δυό κρίσιμα, «κομβικά» ματς; Εγώ λέω καθόλου.
Αφήστε δε και το άλλο: η απαξίωση (από τα ΙΔΙΑ πρόσωπα) της ομάδας της Ριζούπολης υπήρξε μια από τις πιο μελανές ηθικά και πιο άστοχες αγωνιστικά επιλογές στη σύγχρονη ιστορία του Παναθηναϊκού. ΑΝ όμως δεχθούμε –πάλι χάριν της συζήτησης και μόνον- ότι είχε κάποια βάση αλήθειας, τι λέει για μια διοίκηση το να την… ξαναπατήσει κατά τον ίδιο τρόπο για δεύτερη φορά μέσα σε πέντε χρόνια;
Ασφαλώς, όχι και κάτι κολακευτικό…
Για να καταλήξουμε κάπου, λοιπόν: θα… παραδώσει τις μετοχές της τώρα και θα φύγει τρομαγμένη από τη «φωνή λαού» η ιδιοκτησία της ομάδας; Ασφαλώς όχι. Έχει όμως πια την ευκαιρία να απομακρύνει από τα μάτια και τ’ αυτιά της το «φίλτρο» με το οποίο οι υστερόβουλοι καλοθελητές της παρουσιάζουν διαστρεβλωμένα τα γεγονότα και να δει, επιτέλους, την αλήθεια κατάματα, έχοντας να προβάλει προς τα έξω πλέον και το αληθοφανέστατο άλλοθι της έκπληξης απ’ όσα εντέλει συνέβησαν:
Διότι:
25.000 (το λιγότερο) άνθρωποι είναι αριθμός που είναι ΑΔΥΝΑΤΟΝ να αποτελεί «υποκινούμενο» από κανέναν πλήθος. Και ΔΕΝ το σώζει αυτό η αντιδεοντολογική στάση ακόμη και του κρατικού τηλεοπτικού σταθμού –τον οποίο, ΚΑΙ οι (τουλάχιστον) 25.000 οικογένειες του συλλαλητηρίου ΣΥΝΤΗΡΟΥΝ στη ζωή πληρώνοντάς τον με «χαράτσι» στο ρεύμα του σπιτιού τους για να κάνει «κο-κο-κο» ό,τι ήδη αναφέρουν η… Χέραλντ Τρίμπιουν, το goal.com, το foxsports, ο Guardian…
9.200 εισιτήρια μέσος όρος στη Λεωφόρο, με την ομάδα να διεκδικεί θεωρητικά τον τίτλο έως και χθες, είναι αριθμός που συνιστά μια ΑΚΟΜΗ πιο συγκλονιστική (διαρκή κιόλας), διαμαρτυρία, που ΔΕΝ την σώζει η πρωτοφανής τηλεοπτικώς σκηνοθετική επιλογή να βάζει εφέτος γκολ ο Παναθηναϊκός και η κάμερα να κάνει… ζουμ ιν στην κερκίδα για να δείξει μπούγιο, αντί για ζουμ άουτ.
Μεγάλη μια ομάδα την κάνει ο κόσμος της πιο πολύ κι απ’ ότι οι τίτλοι της και γι’ αυτό, η «λύση» στην εξίσωση ΔΕΝ μπορεί να είναι ούτε η κατάκτηση ενός πρωταθλήματος ούτε, πολύ περισσότερο, η εξεύρεση άλλοθι για το γιατί δεν κατακτήθηκε, ούτε, τέλος, το να αποκαλούνται συνωμότες και δωροδοκούμενοι ακόμη και όσοι είναι τόσο άρρωστοι με την ομάδα ώστε ανέχονται τα πάντα προκειμένου να μπορούν να τη βλέπουν από κοντά, ό,τι κι αν είναι αυτό που βλέπουν τελικά.
Είναι ΠΕΡΙΠΛΟΚΗ η λύση στην εξίσωση, διότι οι παράμετροί της δεν είναι «απλοϊκές», είναι σύνθετες και δεν αφορούν την «ερμηνεία» του Παναθηναϊκού όπως τη συλλαμβάνουν οι νόες τριών τεσσάρων (στην κυριολεξία, δε, τόσων!) ανθρώπων που για τον άλφα ή βήτα λόγο έχουν αποκτήσει αποκλειστική πρόσβαση στο «κέντρο αποφάσεων».
Δεν αφορά καν την ερμηνεία του Παναθηναϊκού όπως την συλλαμβάνουν οι 25.000 που πήγαν στο χθεσινό συλλαλητήριο.
Αφορά την ερμηνεία του Παναθηναϊκού όπως τη συλλαμβάνουν οι ΠΟΛΛΕΣ ΕΚΑΤΟΝΤΑΔΕΣ ΧΙΛΙΑΔΕΣ οπαδοί του που, προφανώς, έχουν πλέον απολέσει ΚΑΘΕ ΕΛΠΙΔΑ και δεν βρίσκουν νόημα ΟΥΤΕ στο να πάνε στο γήπεδο ΟΥΤΕ (καν) στο να συμμετάσχουν σ’ ένα συλλαλητήριο έξω απ’ αυτό!
ΟΛΟΙ αυτοί οι πιο πάνω είναι εξίσου «παναθηναϊκοί» (εκτός, βέβαια, από τους τρεις τέσσερις με την πρόσβαση, που είναι… πιο παναθηναϊκοί απ’ τους άλλους) και όλοι θα έπρεπε να αποτελούν πρώτη προτεραιότητα της ομάδας, άσχετα με τον βαθμό απελπισίας που παρουσιάζουν.
Αυτή είναι η μεγάλη ευκαιρία της ιδιοκτησίας του Παναθηναϊκού να καταλάβει, λοιπόν, το βασικότερο απ’ τα ζητήματα που τίθενται εδώ στο τραπέζι. Και το οποίο δεν είναι αν θα αποχωρήσει ο ένας ιδιοκτήτης από την ΠΑΕ για να έρθει ο άλλος ή αν θα γίνουν ιδιοκτήτες πεντ’ έξι μαζί.
Είναι το αν θα αποχωρήσει, τελικά, όλος ο ΚΟΣΜΟΣ της ομάδας όχι από το γήπεδο ή από τα «συλλαλητήρια», αλλά από ΑΥΤΗΝ ΚΑΘ’ ΑΥΤΗΝ την εικόνα που έχει για την ομάδα στο μυαλό του! Αν θα αποχωρήσει από το ιδεολόγημα που συντηρεί με αγάπη και φροντίδα στην καρδιά του γύρω από τι ακριβώς είναι ο «Παναθηναϊκός» και είτε δεν ξαναασχοληθεί ποτέ, με κανέναν τρόπο, είτε το αντικαταστήσει μ’ ένα ΑΛΛΟΙΩΜΕΝΟ τέτοιο ιδεολόγημα, με μια μεταλλαγμένη μορφή του, που μέρος της δεν θα είναι, π.χ. η περηφάνια, αλλά η μιζέρια, όχι η «large» θεώρηση των πραγμάτων, αλλά η καχύποπτη και μυωπική, όχι η «ευρωπαϊκή» στόφα, αλλά η νέο-ελληνική, της Ψωροκώσταινας.
Διότι αν συμβεί αυτό, όποιος κι αν είναι ιδιοκτήτης της ΠΑΕ θα είναι ιδιοκτήτης ενός πρακτικά άδειου κελύφους κι αυτό που θα έχει απομείνει, θα είναι μόνο οι τρεις-τέσσερις «σούπερ-παναθηναϊκάρες» και η… θεια τους στα ραδιόφωνα να κάνουν, στην πράξη, τους… πλασιέ του Γιαννακόπουλου (αφού με όσα λένε και γράφουν, τίποτε άλλο δεν συμβαίνει παρά μόνο μια δραματική αύξηση στα… αντιϋπερτασικά και τα ψυχοφάρμακα…)
sport24
αρθρο απο
https://markakis.yooblog.gr/2008/04/14/277/#comment-2451
Εμφάνιση μηνυμάτων
