Η Μάχη των Δολιανών – Εκεί που ο Νικηταράς έγινε Τουρκοφάγος

Οι Έλληνες επαναστάτες υπό τον Νικηταρά νικούν τους Οθωμανούς Τούρκους στα Δολιανά της Αρκαδίας στις 18 Μαΐου 1821 και επισφραγίζουν τη μεγάλη νίκη στο Βαλτέτσι (12-13 Μαΐου). Ο κλοιός γύρω από την Τριπολιτσά σφίγγει, σύμφωνα με το στρατηγικό σχέδιο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη.
 

Μετά την ήττα στο Βαλτέτσι, το σχέδιο των Τούρκων για προέλαση στη Μεσσηνία από το δρόμο της Μεγαλόπολης είχε αποτύχει. Έτσι, ο κεχαγιάμπεης του Μοριά Μουσταφάμπεης, υποχρεώθηκε να αναθεωρήσει τον σχεδιασμό του και να εφαρμόσει άλλη τακτική για να αντισταθμίσει την ήττα του.
 

Το βράδυ της 17ης Μαΐου, επικεφαλής στρατιωτικής δύναμης από 2.000 Τουρκαλβανούς ξεκίνησε από την Τριπολιτσά με κατεύθυνση νοτιοανατολική, προς το χωριό Ρίζες. Από εκεί, ένα τμήμα κατευθύνθηκε προς τα Δολιανά, με σκοπό να εισβάλει στα Βέρβαινα από νοτιοανατολικά. Δύο άλλα τμήματα βάδισαν προς το Δραγούνι και τα Βέρβαινα. Στόχος των Τούρκων ήταν κυρίως το ελληνικό στρατόπεδο των Βερβαίνων, από τη διάλυση του οποίου υπολόγιζαν ότι θα μπορούσαν να ανοίξουν δρόμο προς το Άργος, τον Μυστρά και τη Μεσσηνία.

 

Ο Νικηταράς (Νικήτας Σταματελόπουλος), σύμφωνα με το σχέδιο τού Κολοκοτρώνη, είχε περάσει από τα Δολιανά και κατευθυνόταν προς το Ναύπλιο για να πολιορκήσει τους Τούρκους. Βρισκόταν στον Άγιο Ιωάννη, κοντά στο Άστρος, όταν οι κάτοικοι των Δολιανών τον ειδοποίησαν για τις τουρκικές κινήσεις κι έσπευσε να αντιμετωπίσει τον εχθρό.

 

Με τους διακόσιους στρατιώτες του οχυρώθηκε σε τρία πετρόκτιστα σπίτια, ενώ σε άλλα σπίτια και σε καίριες θέσεις οχυρώθηκαν οι άνδρες των τοπικών οπλαρχηγών Μητρομάρα Αθανασίου, Ηλία Κωνσταντόπουλου, Θόδωρου Τερζάκη και Κώστα Καρζή. Ο συνολικός αριθμός τους δεν ξεπερνούσε τους 600.

 

Το πρωί της 18ης Μαΐου άρχισε η τουρκική επίθεση με ιδιαίτερη σφοδρότητα και ο Νικηταράς, που για πρώτη φορά ανελάμβανε ηγεσία στρατιωτικού σώματος, κατόρθωσε να αποκρούσει τους Τούρκους και να αχρηστεύσει δύο τουρκικά κανόνια. Παράλληλα, στα γειτονικά Βέρβαινα οι Τούρκοι επιτέθηκαν στο ελληνικό στρατόπεδο, το οποίο πρόβαλλε εξαιρετική αντίσταση και τους ανάγκασε να υποχωρήσουν κατά τις απογευματινές ώρες.

 

Οι Έλληνες τους κυνήγησαν ως τα Δολιανά, όπου ενώθηκαν με τους άνδρες του Νικηταρά. Ο εχθρός βρέθηκε σε δύσκολη θέση και ο Μουσταφάμπεης εγκατέλειψε το πεδίο της μάχης τη νύχτα και γύρισε στην Τριπολιτσά. Οι νεκροί ήταν μόνο 50 για τους Τούρκους, αλλά τα λάφυρα που αποκόμισαν οι Έλληνες πολλά. Ο Νικηταράς, εκτός από τη διεύθυνση της μάχης, διακρίθηκε και στις σπαθομαχίες. Για την επιτυχία του αυτή επονομάσθηκε Τουρκοφάγος.

 

Τα χαρμόσυνα νέα γρήγορα μεταδόθηκαν γρήγορα και στα άλλα πολεμικά μέτωπα, ενισχύοντας το ηθικό των επαναστατημένων Ελλήνων. Αντίθετα, όλες οι ελπίδες των Τούρκων του Μοριά για την καταστολή της επανάστασης στράφηκαν στη βοήθεια από την ανατολική Στερεά Ελλάδα, που σύντομα περίμεναν να φθάσει.

 

Την επιτυχία των Ελλήνων στα Δολιανά ύμνησε ο λαϊκός ποιητής Παναγιώτης Κάλλας ή Τσοπανάκος (? – 1826) με τους παρακάτω στίχους:

 

Η Μάχη των Δολιανών ή Ο στρατηγός Νικηταράς

 

Πάλιν άρχισ’ ο πόλεμος,

Και των Τούρκων ο όλεθρος.

Και στα Δολιανά ένας κρότος

Που ερράγησεν ο τόπος.

 

Ω ήρωα Νικηταρά!

Το αίμα των Τούρκων βοά,

Για να παύσης το σπαθί σου

Την Ελληνικήν ορμή σου.

 

Μ’ ογδόντα άνδρας κλείσθηκες,

Τούρκους δεν εφοβήθηκες.

Τρεις χιλιάδας δεν τρομάζεις,

Ως τον Λεωνίδα κράζεις.

 

Πατρίδα να τιμήσωμεν,

Κι όλοι μιαν ώρ’ ας ζήσωμεν,

Ήλθεν ο καιρός της δόξης,

Την εκδίκησιν να δώσης,

 

Βάνει τους Τούρκους έμπροστά,

Σαν τσοπάνος τα τραγιά,

Τους επήρε δυο πυργέλες

και όλους τους τζεπιχανέδες.

 

* Τζεπιχανέδες = λάφυρα

 

sansimera

Έρχεται ο Κανονισμός της ΕΕ για το ψηφιακό πορτοφόλι. Έντονος προβληματισμός για την ασφάλεια των δεδομένων

Γράφει ο Νικόδημος Καλλιντέρης, Διευθυντής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΝΙΚΗΣ

 

Στις 20 Μαΐου 2024 τίθεται σε ισχύ ο νέος Κανονισμός της ΕΕ για το ψηφιακό πορτοφόλι (Digital Identity Regulation, eIDAS 2.0)! Πρόκειται επί της ουσίας για τη δημιουργία μιας ψηφιακής εφαρμογής (application) εγκατεστημένης στα «έξυπνα» (smart) κινητά μας τηλέφωνα, η οποία θα έχει τη δυνατότητα να περιέχει κυριολεκτικά τα πάντα: την αστυνομική ταυτότητα, το διαβατήριο, τον ψηφιακό ιατρικό μας φάκελο, το πιστοποιητικό γέννησης, τα οικονομικά μας δεδομένα, την άδεια οδήγησης, την φοιτητική ή επαγγελματική ταυτότητα και οποιοδήποτε άλλο προσωπικό διαπιστευτήριο!
 

Η εισηγήτρια του προσχεδίου του Κανονισμού Romana Jerkovic δήλωσε πέρσι επί λέξει στο Ευρωκοινοβούλιο: «Η ψηφιακή ταυτότητα δεν είναι πλέον απλά ένα καλό αντικείμενο για να το κατέχεις, αλλά ένας νέος τρόπος κοινωνικής συμμετοχής και ενδυνάμωσης καθώς και ένα εργαλείο για μια συμπεριληπτική ψηφιακή Ευρώπη» [1].

 

Στις 20 Ιουνίου του 2023, 24 επιστημονικοί φορείς από διαφορετικά κράτη με εξειδίκευση σε ζητήματα ιδιωτικότητας, ψηφιακών τεχνολογιών και προστασίας των προσωπικών δεδομένων απέστειλαν προς την ΕΕ μια επιστολή [2] σχετική με τον εν λόγω Κανονισμό για το ψηφιακό πορτοφόλι, εκφράζοντας τις εξαιρετικά σοβαρές ανησυχίες τους για την συρρίκνωση των δικαιωμάτων των πολιτών και την δημιουργία ενός οργουελιανού πανοπτικού μοντέλου αδιάλειπτης παρακολούθησης!

 

Συγκεκριμένα αναφέρουν ότι το ψηφιακό πορτοφόλι της ΕΕ «θα αποτελέσει ένα δώρο για την Google και την Facebook που υποσκάπτει την ιδιωτικότητα των Ευρωπαίων πολιτών. Αυτό θα έχει συνέπειες στον καθένα εντός της Ένωσης και θα υποβιβάσει το επίπεδο της ιδιωτικότητας χαμηλότερα σε σχέση με άλλη μέρη του κόσμου. (…). Σύντομα ο Κανονισμός για το ψηφιακό πορτοφόλι θα θεσπίσει ένα σύστημα μοναδικής και μόνιμης ταυτοποίησης κάθε πολίτη που θα επιτρέπει στους διεθνείς ψηφιακούς κολοσσούς να συσχετίζουν την συμπεριφορά μας στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα με μια άνευ προηγουμένου ακρίβεια! Κανένα τεχνικό ή οργανωτικό μέτρο δεν μπορεί να εμποδίσει αυτή την ευρύτατη κακοποίηση των ανθρώπων».

 

Σε άλλο σημείο της επιστολής τους σημειώνεται χαρακτηριστικά: «Με την ενοποίηση όλων των διαδράσεων της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, οι επισκέψεις στον γιατρό ή στην τράπεζα, η είσοδος σε ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ή στα μέσα μαζική μεταφοράς και αλλού με το ψηφιακό πορτοφόλι ως το μοναδικό κλειδί, ακόμα και η ελάχιστη διακοπή λειτουργίας του συστήματος θα έχει σοβαρότατες επιπτώσεις. Οι ευαίσθητες πληροφορίες ταυτοποίησης, οικονομικής κατάστασης και της υγείας εκατομμυρίων Ευρωπαίων προσφέρουν μια πολύ κερδοφόρα αφορμή για κυβερνοεπιθέσεις. Αυτός ο έντονος συγκεντρωτισμός θα μπορούσε να αποδειχθεί μοιραίο λάθος»!

 

Αλλά και σε μια άλλη βαρύνουσας σημασίας επιστολή 552 επιστήμονες της κυβερνοασφάλειας και οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών ανά την υφήλιο, προειδοποιούν πως αυτός ο Κανονισμός της ΕΕ για το ψηφιακό πορτοφόλι θα μειώσει αντί να βελτιώσει την ψηφιακή ασφάλεια των πολιτών [3].

 

Το εγχείρημα των πιστοποιητικών εμβολιασμού κατά την περίοδο του κορωνοϊού, το οποίο είχε εγκριθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωκοινοβούλιο ίσως μπορεί να μας δώσει μια ιδέα για τις πιθανές χρήσεις για τις οποίες οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες σκέφτονται να θέσουν τα νέα ψηφιακά πορτοφόλια, αν τους δοθεί η κατάλληλη ευκαιρία…

 

Κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης το ψηφιακό πιστοποιητικό εμβολιασμού λειτούργησε ως ένας μηχανισμός εξαναγκασμού των πολιτών δημιουργώντας μια κοινωνία δύο επιπέδων…

 

Ας φανταστούμε στο μέλλον το ψηφιακό πορτοφόλι που θα αποτελεί το εργαλείο πρόσβασης σε μια ευρεία γκάμα υπηρεσιών (από την τράπεζα και την έκδοση ενός αεροπορικού εισιτηρίου μέχρι την ενοικίαση αυτοκινήτου ή την χρήση διαδικτυακών υπηρεσιών) πώς θα δίνει τη δυνατότητα αποκλεισμών εν ονόματι της προάσπισης κάποιου «συλλογικού αγαθού» (υγεία, ασφάλεια, περιβάλλον, κ.λπ.) ή την αντιμετώπιση μιας «έκτακτης ανάγκης»...

 

Bάσει του νέου ρυθμιστικού πλαισίου τα κράτη-μέλη οφείλουν να δημιουργήσουν το εθνικό ψηφιακό πορτοφόλι για τους πολίτες τους μέχρι το 2026!

 

ΠΗΓΕΣ:

 

1. https://www.europarl.europa.eu/news/en/press-room/20230206IPR72110/meps-back-plans-for-an-eu-wide-digital-wallet? 

2. https://docs.reclaimthenet.org/cso-eidas-open_letter_2023.pdf?

3. https://nce.mpi-sp.org/index.php/s/cG88cptFdaDNyRr?

Οι Ευρωπαίοι Ψυχίατροι προειδοποιούν για την «πειραματική» και βλαπτική «τρανς ιατρική»

Από το «Μαμά, Μπαμπάς και Παιδιά» 

 

Υπάρχει άμεση ανάγκη να προστατευθούν τα κλινικά, επιστημονικά και ηθικά κριτήρια αντιμετώπισης των παιδιών και εφήβων με δυσφορία φύλου.(1)
 

Η Ευρωπαϊκή Ψυχιατρική Εταιρεία Παιδιών και Εφήβων (European Society of Child and Adolescent Psychiatry (ESCAP)) προέτρεψε αυτούς που προσφέρουν υγειονομική περίθαλψη στα παιδιά και τους εφήβους με δυσφορία φύλου, «να μην προωθούν πειραματικές και άσκοπα επεμβατικές θεραπείες με αναπόδεικτες ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις».(2) 

 

Ενώ οι ανεύθυνοι, ψευδοειδικευμένοι και ιδεολογικά υποκινούμενοι οδηγοί των παιδιών τα παρασύρουν σε καταστροφικούς πειραματισμούς και σε φανταστικές «πραγματικότητες» του φύλου, ένας μεγάλος ευρωπαϊκός ψυχιατρικός οργανισμός προειδοποιεί τους γιατρούς να είναι επιφυλακτικοί με τις «πειραματικές» τρανς «θεραπείες» στα παιδιά και τους εφήβους που εκδηλώνουν σύγχυση για το φύλο τους. 

 

Η Ευρωπαϊκή Ψυχιατρική Εταιρεία Παιδιών και Εφήβων (ESCAP) εξέδωσε μια δήλωση (1) πολιτικής που προτρέπει τους παρόχους υγειονομικής περίθαλψης «να μην προωθούν ασκόπως πειραματικές και επεμβατικές θεραπείες με μή αποδεδειγμένες ψυχοκοινωνικές επιπτώσεις και αντί για αυτές να τηρούν την αρχή «primum-nil-nocere» (ωφελείν ή μή βλάπτειν»), δηλαδή να ωφελούν ή τουλάχιστον να μην προκαλούν ζημία με τις παρεμβάσεις τους. 

 

Οι επιστήμονες της ESCAP επεσήμαναν την «περιορισμένη αξιοπιστία και την αστάθεια της διάγνωσης δυσφορίας φύλου για κάθε συγκεκριμένο παιδί κατά τη πρόοδο του χρόνου» και τις «πιθανές επιπτώσεις των αποφάσεων για αναστολή της εφηβείας ή αναστολή της ιατρικής μετάβασης, στην ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού». 

 

Η έκθεση τόνισε επίσης ότι «τα ευρήματα της [σχετικής με την «αλλαγή φύλου»] έρευνας δημοσιεύονται αποκλειστικά με βάση ποιοτικά κριτήρια και όχι με βάση τα [πραγματικά] ευρήματά τους». Σε μια ανάρτηση στο X, το παλαιότερα γνωστό ως Twitter, η Society for Evidence-Based Gender Medicine (SEGM) ερμήνευσε αυτή τη δήλωση ότι πολλές πρόσφατες μελέτες που αναφέρονται θετικά για τη λεγόμενη «μετάβαση φύλου» είναι «βαθιά ελαττωματικές μεθοδολογικά». 

 

Ενώ η έκθεση της ESCAP άφησε ανοιχτή την πιθανότητα κάποια παιδιά να επωφεληθούν από τη λεγόμενη «αντιμετώπιση που επιβεβαιώνει το «νέο» φύλο», ωστόσο υπογράμμισε την έλλειψη ποιοτικής έρευνας που προσδιορίζει με ακρίβεια την αναλογία κινδύνου-οφέλους των παρεμβάσεων, στις οποίες ανήκουν οι αναστολείς ορμονών και οι χειρουργικές επεμβάσεις ακρωτηριασμού οργάνων του φύλου. 

 

Το έγγραφο που ορίζει τη πολιτική υπενθύμισε στους αναγνώστες του τις βασικές αρχές ηθικής που πρέπει να τηρούνται στις περιπτώσεις των ανηλίκων με σύγχυση φύλου: Την αρχή της μη κακοποίησης: να μη χρησιμοποιούνται εκτός ερευνητικού περιβάλλοντος πειραματικές παρεμβάσεις με δυνητικά μη αναστρέψιμες επιπτώσεις ή παρεμβάσεις με άγνωστες μακροπρόθεσμες συνέπειες. Να μην υιοθετούνται πρόωρα νέες πρακτικές χωρίς επαρκή στοιχεία· Να μην εφαρμόζονται παρωχημένες πρακτικές που μπορεί να μην είναι προς το συμφέρον του ασθενούς.

 

Την αρχή του οφέλους: Να υιοθετούνται ιατρικές παρεμβάσεις με ευνοϊκή αναλογία οφέλους προς βλάβη. Να εξετάζεται η αναλογία οφέλους προς ζημία από τη μη παροχή ιατρικών παρεμβάσεων· Να εξασφαλίζεται η σωστή διάγνωση και θεραπεία των συνυπαρχουσών ψυχιατρικών διαταραχών· Να εξασφαλίζεται ολοκληρωμένη διαγνωστική αξιολόγηση της δυσφορίας φύλου και να μή βασίζεται μόνο στην αυτοαξιολόγηση παιδιών και εφήβων.

 

Την αρχή της αυτονομίας: Να συμμετέχουν οι ανήλικοι στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων σχετικά με την αντιμετώπισή τους με τρόπο που αναλογεί στην ηλικία και την ανάπτυξή τους, αφού αξιολογηθεί η ικανότητά τους να συναινέσουν· Να υιοθετείται μια επαρκώς ενημερωμένη διαδικασία συναίνεσης για τις πιθανώς ισόβιες και μη αναστρέψιμες αποφάσεις, που θα διασφαλίζει ότι τα παιδιά και οι έφηβοι κατανοούν πλήρως τους πιθανούς κινδύνους, τα οφέλη και τη μη αναστρέψιμη φύση των θεραπειών. Να λαμβάνονται υπόψιν τα δικαιώματα των γονέων και των κηδεμόνων στη συναίνεση σε οποιαδήποτε σημαντική παρέμβαση ή στη συμμετοχή των παιδιών τους στην έρευνα για πειραματικές θεραπείες· Να λαμβάνονται υπόψιν τα δικαιώματα των γονέων και των κηδεμόνων τους και να ενημερώνονται πλήρως για την τρέχουσα φροντίδα των παιδιών τους· Να προσφέρεται επαρκής υποστήριξη και οικονομική βοήθεια σε όσους αποφασίζουν να απομακρυνθούν από «το φύλο στο οποίο μετέβησαν» και να είναι σεβαστή η απόφασή τους να το κάνουν.

 

Την αρχή της δικαιοσύνης: Να εξασφαλίζεται η πρόσβαση σε αξιόπιστες και ενημερωμένες πληροφορίες για την αξιολόγηση και τη θεραπεία της δυσφορίας φύλου, κατά τη διάρκεια της μετάβασης ή και της από-μετάβασης (detransition) · Να υιοθετούνται ισότιμα προληπτικά μέτρα για όλους· Να προστατεύονται τα δικαιώματα των παιδιών και των νέων ως ομάδα όταν βρίσκονται σε μια ιδιαίτερα ευάλωτη αναπτυξιακή φάση. 

 

Το έγγραφο πολιτικής ESCAP αποτελεί το τελευταίο παράδειγμα της αυξανόμενης αντίδρασης στην Ευρώπη απέναντι στην καθιέρωση της λεγόμενης «φροντίδας που επιβεβαιώνει το φύλο». Στο Ηνωμένο Βασίλειο, η δημοσίευση του «Cass Review» έχει οδηγήσει πολλούς παρόχους υγειονομικής περίθαλψης να αλλάξουν τις πρακτικές τους σχετικά με τη συνταγογράφηση των επιβλαβών αναστολέων της εφηβείας ή ορμονών αντιθέτου φύλου στους ανηλίκους. 

 

Η Dr. Hilary Cass, η παιδίατρος που της ανατέθηκε από την Εθνική Υπηρεσία Υγείας του Ηνωμένου Βασιλείου να επανεξετάσει τις τρανς «υπηρεσίες» που προσφέρονται σε δυσφορικούς ανηλίκους, διαπίστωσε ότι η «ιατρική του φύλου» είναι «χτισμένη σε σαθρά θεμέλια» και ότι ενώ αυτές οι δραστικές παρεμβάσεις έπρεπε να προσεγγίζονται με εξαιρετική προσοχή, «συνέβη ακριβώς το αντίθετο στον τομέα της έμφυλης φροντίδας για αυτά τα παιδιά». 

 

Οι κλινικές φύλου της Σκωτίας και η Βρετανική Εθνική Υπηρεσία Υγείας (NHS) έκτοτε σταμάτησαν τη συνταγογράφηση αναστολέων της εφηβείας. 

 

Άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπως η Δανία και η Σουηδία, έχουν επίσης απομακρυνθεί από το λεγόμενο «θετικό μοντέλο φροντίδας» των ανηλίκων που παλεύουν με τη δυσφορία φύλου. 

 

Ζητούμε από τον επιστημονικό και πολιτικό κόσμο της Ελλάδας και από το Υπουργείο Παιδείας -που διδάσκουν στα παιδιά πως το φύλο τους μπορεί να είναι «επιλογή» και αυτό είναι κάτι φυσιολογικό-, να ανασκευάσουν τις αντιεπιστημονικές θέσεις που προωθούν και να συμμορφωθούν με τα κριτήρια και την εμπειρία όσων τα αντιμετωπίζουν βασισμένοι στην επιστήμη τους και όχι στα μεγάλα λόγια. 

 

https://mumdadandkids.gr

πηγή

Η ιστορική διαδρομή των Ελλήνων του Πόντου πριν τη Γενοκτονία τους

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου

 

Κάθε που θυμάμαι τη συγχωρεμένη τη γιαγιά μου να τραγουδά τα λυπητερά τραγούδια του Πόντου σκέφτομαι πως οι Πόντιοι – είτε αυτοί που έχουν τις ρίζες τους στις βορειοανατολικές ακτές της Μικράς Ασίας είτε οι άλλοι από τα παράλια της Μαύρης Θάλασσας (”Καρά-Ντενίζ”, τουρκιστί) και τις εκβολές του Σαγγάριου ως τις παρυφές του Καυκάσου – ήταν και είναι ένα ηρωικό και βασανισμένο ελληνικό φύλο το οποίο βιώνει την ιστορία και το ένδοξο παρελθόν του μέσα απ’ τη μνήμη.

 

Μέσα από την ιστορική μνήμη, που μαρτυρά το έπος του Ποντιακού Ελληνισμού. Το έπος της διαχρονικής παρουσίας Ελλήνων οι οποίοι έδεσαν τη ζωή και τη μοίρα τους με τις υψηλές και απρόσιτες οροσειρές του Πόντου, φυσικό οχυρό τους μέσα στους αιώνες με σημαίνουσα συμβολή στη διατήρηση της δυναμικής κοινωνικής συνοχής και του ακραίου φρονήματός τους. 

 

Ενός φρονήματος άρρηκτα συνδεδεμένου με τις συνθήκες ζωής, τις παραδόσεις (ήθη, έθιμα, θρύλους και παραμύθια), τη γλώσσα (που κυοφορούσε ανέκαθεν τον ανεξάντλητο αρχαιοελληνικό πλούτο της πολιτισμικής της παράδοσης) και την ιστορία των Ποντίων από την αρχαιότητα μέχρι την απομάκρυνση από τις εστίες τους μετά τον μωαμεθανικό προσηλυτισμό και τις βιαιοπραγίες των Οθωμανών Τούρκων οι οποίες τους αποδεκάτισαν (δια της Γενοκτονίας) πληθυσμιακά μετατρέποντάς τους σε ανέστιους πρόσφυγες δια βίου.

 

Τους σκόρπισαν στους πέντε ανέμους μακριά από τη γενέθλια γη τους. Τη γη των Αμαζόνων της αρχαιοελληνικής μυθολογίας, η οποία εξέπεμπε αρχαιόθεν (1300 πΧ) την ελληνικότητά της. Τη γη που συνδύαζε την αγριάδα της Μαύρης Θάλασσας βορειοανατολικά με το ”σφιχτό” κρύο και το άγονο έδαφος των απροσπέλαστων οροσειρών Σκυσίδη – Παρυάδρη – Αντίταυρου, τους οποίους διασχίζουν οι ποταμοί Άλυς, Ίρις, Μελάνθιος, Θερμώδοντας, Χαρσιώτης, Πρύτανης, Πυξίτης και Καλοπόταμος. 

 

Συνδύαζε το ήπιο κλίμα του παράλιου Πόντου (Σινώπη, Αμισός, Κοτύωρα, Κερασούντα, Τραπεζούντα, Σαμψούντα, Ριζούντα, Όφη, Οινόη, Σούρμενα, Τρίπολη κλπ) με το εύκρατο κλίμα του μεσογειακού (Χαλδία [η αρχαία Χαλύβη ή Χαλυβία], Αμάθεια, Λαοδίκεια, Αργυρούπολη, Νικόπολη, Σεβάστεια, Νεοκαισάρεια κλπ), σε περιοχές που διακρίνονταν για το πλούσιο σε χάλυβα και άργυρο υπέδαφός τους και τα ορεινά λιβάδια τους (”παρχάρια”). 

 

Μίλησα για την αγριάδα της Μαύρης Θάλασσας στις βορειοανατολικές ακτές της Μικράς Ασίας και μου ήρθε στον νου η μετονομασία σε ”Εύξεινο” του άξεινου” (ιων. τύπος του ”άξενου”: αφιλόξενου) Πόντου από τους αρχαίους Έλληνες, όπως και πλήθος άλλων στοιχείων που προσδιορίζουν τα όριά του χωροταξικά (μεταξύ του Φάση ποταμού [σημερινό Βατούμ της Γεωργία] και της Ηράκλειας ή Ποντικής [αρχαίας ελληνικής πόλης της Παφλαγονίας στις ακτές της Βιθυνίας της Μικράς Ασίας και τις εκβολές του ποταμού Λύκου] και ιστορικά. 

 

Στον Ησίοδο και τον Πίνδαρο, για παράδειγμα (όπως και σε άλλους μεταγενέστερους αυτών) η λέξη “Πόντος” παραπέμπει στον Εύξεινο Πόντο. Στους Αττικούς ρήτορες, πάλι, παραπέμπει στην Ταυρική χερσόνησο (Κριμαία), ενώ σε αρκετούς συγγραφείς (μετά τον ιστορικό Ξενοφώντα που πέρασε από ”πόλεις ελληνίδας” της ποντιακής παραλίας του Εύξεινου Πόντου κατά την κάθοδο των Μυρίων το 401 π Χ [”Κύρου Ανάβασις”]) ”Πόντος” αποκαλείται η νότια περιοχή του Εύξεινου Πόντου μεταξύ του Άλυ ποταμού και της Κολχίδας (βλ. Αργοναύτες-χρυσόμαλλο δέρας). 

 

Η ελληνική παρουσία στον Πόντο (κατά τον Ρώσο ιστορικό του 19ου-20ου αι Μιχαήλ Ροστόφτσεφ) αναγνωρίζεται – με βάση τα αρχαιοελληνικά ευρήματα – γύρω στο 1100 π Χ (εποχή του σιδήρου κοντά σχετικά στον Τρωικό πόλεμο (-1200 π Χ), η οποία συμπίπτει με την κάθοδο των Δωριέων στη Βόρεια και Νότια Ελλάδα), αν και ο Πόντος είχε κατοικηθεί στην υστεροελλαδική περίοδο (γύρω στα 1300 π Χ) από Πρωτοελληνικούς πληθυσμούς (κατά τον Βρετανό αρχαιολόγο και ιστορικό τέχνης G.Boardman).

 

Με τον τελευταίο συμφωνεί και ο Αυστριακός ιστορικός Φαλμεράυερ (μελετητής της αρχαίας και μεσαιωνικής ιστορίας του Πόντου), ο οποίος υποστηρίζει σε έργο του ότι η Σινώπη ιδρύθηκε από ελληνοπελασγικά φύλα το 1260 π.Χ (και όχι στα μέσα του 7ου αι, όπως γνωρίζουμε). 

 

Ας μην ξεχνάμε ότι διάφορες περιοχές του Πόντου αναφέρονται στην Ελληνική Μυθολογία με αφορμή την εντοπιότητα των Αμαζόνων, το ταξίδι του Ιάσονα και των Αργοναυτών στην Κολχίδα, τις περιπέτειες του Οδυσσέα στη χώρα των Κιμμερίων, την τιμωρία του Προμηθέα από τον Δία στον Καύκασο, το ταξίδι του Ηρακλή στον Πόντο κλπ. Όλα αυτά μαρτυρούν, προφανώς την ύπαρξη αρχαίων ελληνικών δρόμων στον Πόντο. 

 

Στα ιστορικά χρόνια πάλι, η Σινώπη (τόπος καταγωγής του ”Κυνικού” Έλληνα φιλοσόφου Διογένη, 5ος-4ος αι. π Χ) και η Ηράκλεια είναι οι πρώτες καταγεγραμμένες, ελληνικές αποικίες στον Πόντο. Η πρώτη, μάλιστα, ίδρυσε την πρωτεύουσα του μικρασιατικού Πόντου Τραπεζούντα, την Αμισό (Σαμψούντα) και άλλες φημισμένες πόλεις, όπως η Αμάσεια (τόπο καταγωγής του Έλληνα φιλόσοφου, ιστορικού και γεωγράφου Στράβωνα, 63 π.Χ. – 23 μ.Χ). 

 

Η κύρια μητρόπολη ωστόσο των ελληνικών πόλεων του Πόντου, που συγκέντρωνε τα ”φώτα” στην περίοδο της ακμής της, ήταν η Μίλητος. Η Μίλητος οποία, μαζί με και με άλλες ιωνικές πόλεις στα δυτικά παράλια της Μ. Ασίας, γνώρισε μεγάλη οικονομική ανάπτυξη πριν την κατάκτησή της από τους Πέρσες. 

 

Ας σημειωθεί ότι τόσο στην Μίλητο όσο και σε άλλες πόλεις του Εύξεινου Πόντου είχε καταφύγει μέχρι τον 5ο αι. π Χ μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα από την Ιωνία λόγω των πολέμων της με την Λυδία και της περσικής κατάκτησης των πόλεών της μετά την ιωνική επανάσταση (499 – 494/’93 π.Χ). 

 

Μετά την κατάλυσή τους από τους Πέρσες του Κύρου, οι πόλεις του Πόντου διατήρησαν τυπικά τον χαρακτήρα της πόλης-κράτους. Τέθηκαν μεν υπό την κηδεμονία τους, αλλά είχαν μια ανεξαρτησία δεδομένου ότι δεν κατοικήθηκαν από βαρβαρικά φύλα σ’ αυτό το διάστημα. 

 

Κατά την αλεξανδρινή περίοδο, τα στρατεύματα του Μ. Αλεξάνδρου παρέκαμψαν τα ποντιακά παράλια στις πόλεις του Πόντου, χωρίς να τις ενοχλήσουν. Έτσι διατήρησαν αυτές την ανεξαρτησία τους, με εξαίρεση την Μίλητο που αποτελούσε ισχυρό οχυρό των Περσών (334 π Χ). 

 

Για τον λόγο αυτό ακριβώς, ο Μακεδόνας στρατηλάτης αναγκάστηκε να την πολιορκήσει από ξηρά κι από θάλασσα. Ο ολιγαρχικός ηγέτης της τότε του πρότεινε να αφήσει την Μίλητο ουδέτερη απέναντι σε Πέρσες και Μακεδόνες, αλλά ο Αλέξανδρος αρνήθηκε και την κατέλαβε χωρίς να την καταστρέψει (χάριν της ικεσίας των κατοίκων της). Εγκατέστησε όμως δημοκρατικό πολίτευμα ανατρέποντας την φιλοπερσική ολιγαρχία. Ένα χρόνο μετά, ωστόσο, ο περσικός στόλος ανακατέλαβε την Μίλητο, αλλά και πάλι οι Μακεδόνες την έκαναν δική τους (332 π Χ). 

 

Όταν πέθανε ο Αλέξανδρος (323 π Χ), οι Πέρσες επανήλθαν δριμύτεροι και μετέτρεψαν τις πόλεις του Πόντου σε ενιαίο βασίλειο: το βασίλειο του σατράπη Αριοβαζάνη, αρχικά [363-337 π.Χ], και μετά του Μιθριδάτη Α΄ [337-302 π.Χ]). Υπό τη δυναστεία των Μιθριδατών παρέμειναν μέχρι την ήττα από τους Ρωμαίους το 63 π.Χ (βλ. Μιθριδατικοί πόλεμοι μεταξύ Μιθριδάτη ΣΤ’ και Ρωμαίων: 88 π Χ-63 π Χ, με αφορμή την προσάρτηση από τον πρώτο της ρωμαϊκής επαρχίας της Ασίας στην Ποντιακή Αυτοκρατορία, η οποία περιελάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της Μικράς Ασίας ). 

 

Μετά την επικράτησή τους με τον Πομπήιο οι Ρωμαίοι συγκρότησαν την επαρχία Βιθυνίας-Πόντου (Πολεμωνιακός Πόντος [εξ ονόματος του διοικητή Πολέμωνα] ή Λαζική περιοχή, ΒΑ παράλια Μ. Ασίας: Αμισός, Σινώπη κλπ) και την επαρχία του Γαλατικού Πόντου: Αμάσεια, Κόμανα, συνοικισμός Αβραμάντων με το Ελληνικό Μεταλλείο του Ακ Δαγ κλπ, ενώ η περιοχή της Καππαδοκίας ονομάστηκε ”Καππαδοκικός Πόντος”. 

 

Μετά την ίδρυση της Κωνσταντινούπολης το 330 από τον Μ. Κωνσταντίνο, ο Πόντος χωρίστηκε σε τρία μέρη, διαίρεση που διατηρήθηκε μέχρι τον Ιουστινιανό και ανέδειξε περισσότερο στη διοίκηση την επιρροή του Ελληνισμού και του Χριστιανισμού (παράγοντες ίδρυσης της ελληνοβυζαντινής αυτοκρατορίας), παρά του ρωμαϊκού πολιτισμού: 

 

1. Στον Ελενόποντο, δυτικά – προς τιμή της μητέρας του ιδρυτή της – με κυριότερες πόλεις την Αμάσεια, τη Σινώπη, την Αμισό κλπ, 2. Στον Πολεμωνιακό Πόντο, ανατολικά, με μεγαλύτερες πόλεις την Νεοκαισάρεια, το Πολεμώνιον, τα Κόμανα, την Κερασούντα και την Τραπεζούντα και 3. Την Κολώνεια με πρωτεύουσα την Νικόπολη και άλλες μεγάλες πόλεις τη Σεβάστεια, τα Σάταλα και τη Σεβαστούπολη. 

 

Ουσιαστικά, μετά το διαχωρισμό του Ρωμαϊκού κράτους και τη διάδοση του Χριστιανισμού (βλ. διάταγμα Μεδιολάνων περί ανεξιθρησκείας, 313 μ Χ, που χάρισε τη θρησκευτική ελευθερία στους χριστιανούς), διαμορφώθηκαν σταδιακά οι προϋποθέσεις (μεταφορά της έδρας της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στην Κωνσταντινούπολη από τον Μ. Κωνσταντίνο το 330 μ Χ) για τη δημιουργία του Βυζαντινού Πόντου στα όρια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. 

 

Του Βυζαντινού Πόντου όπου άρχισε να εξαπλώνεται ο Χριστιανισμός με τον Απόστολο Ανδρέα και να εξαπλώνεται με τη δράση του Αγίου Γρηγορίου Νεοκαισαρείας του θαυματουργού. Εξάπλωση που άσκησε καταλυτική επίδραση στη ζωή και τη συνείδηση των Ελλήνων Ποντίων και εξηγεί γιατί ο Πόντος ήταν γενέθλιος τόπος καταγωγής πολλών Αγίων, Πατριαρχών και Επισκόπων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. 

 

Εξηγεί και γιατί γέμισε από κέντρα χριστιανικών, ελληνικών σπουδών και μοναστήρια, με διασημότερη τη Μονή της Παναγίας Σουμελά Τραπεζούντας, από την οποία μεταφέρθηκε στην Ελλαδα το 1931 η ομώνυμη θαυματουργή εικόνα (ιστορημένη από τον Ευαγγελιστή Λουκά, κατά την παράδοση). 

 

Εικόνα που απ’ το 1951 βρίσκεται στον Ναό Παναγίας Σουμελά Βερμίου (Ημαθία) και αποτελεί σύμβολο της Ορθοδοξίας και της πίστης των Ελλήνων Ποντίων, οι οποίοι δεν ξεχνούν τη συμβολή του Ορθόδοξου κλήρου στην διάσωση του Ποντιακού Ελληνισμού . 

 

Πέραν της θρησκευτικότητάς του, όμως, ο Πόντος μετατράπηκε στα βυζαντινά χρόνια σε σπουδαίο εμπορικό κέντρο με θαλάσσιους και οδικούς δρόμους (βλ. δρόμος του μεταξιού) που έφταναν μέχρι την Κίνα. Επιπλέον, λόγω της στρατηγικής θέσης του, χρησίμευε και σαν στρατιωτική βάση των Βυζαντινών κατά των Περσών και αργότερα των Αράβων. 

 

Όταν κατέλαβαν την Κωνσταντινούπολη οι Σταυροφόροι της Δύσης το 1204 (Φραγκοκρατία 1204-1261), ιδρύθηκε στον Πόντο η Ελληνική Αυτοκρατορία της Τραπεζούντας, η Αυτοκρατορία των Κομνηνών (λόγω της άρχουσας δυναστείας). Αυτή έζησε μέχρι το 1461 (σ.σ: ήταν η τελευταία ανεξάρτητη ελληνική πολιτεία του Πόντου), οπότε την κατέλαβαν οι Οθωμανοί Τούρκοι οκτώ χρόνια μετά την Άλωση της Πόλης και την πτώση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας. 

 

Στο διάστημα από την πτώση της Τραπεζούντας μέχρι το 1914 – αρχή της πρώτης φάσης των σφαγών και εκτοπισμών ελληνικών πληθυσμών του Πόντου, που κράτησε ως το ’19 (αποβίβαση του Μουσταφά Κεμάλ [μετέπειτα Ατατούρκ] στη Σαμψούντα) – οι πόλεις και τα χωριά των Ποντίων πνίγηκαν στο αίμα απ’ τις επιδρομές των Νεοτούρκων οι οποίες κράτησαν συνολικά 8 χρόνια (1914-1922).

 

Χρόνια που θα τιμήσουμε και φέτος ατομικά, κοινωνικά και εθνικά οι Έλληνες την 19η Μαῒου (ημέρα μνήμης της Γενοκτονίας των 353.000 Ποντίων από την καθιέρωσή της το 1994), 105 χρόνια μετά την αρχή της αιματηρότερης φάσης του νεοοθωμανικού πογκρόμ κατά των Ελλήνων του Πόντου.

 

Των Ελλήνων οι οποίοι εξακολουθούσαν να υφίστανται διωγμούς από τους Τούρκους και στους επόμενους αιώνες της Άλωσης, με αποκορύφωμα τον 17ο και 18ο, οπότε εξισλαμίστηκαν δια της βίας 250.000 Έλληνες Πόντιοι, ενώ οι δολοφονημένοι έφτασαν συνολικά τις 360.000 και οι μετανάστες στις περιοχές του Καυκάσου και τις βόρειες ακτές της Μαύρης Θάλασσας (λόγω γειτνίασης με την ομόθρησκη Ρωσία) σε πάνω από 250.000. (Κων/νος Φωτιάδης: ”Η γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου από τους Τούρκους”).

 

Μέχρι να φτάσουμε στο τελευταίο πογκρόμ των Νεοτούρκων του Κεμάλ, αποδείχθηκε ήδη ότι η ποντιακή ράτσα έχει βαθιά ερείσματα στην ελληνική ιστορία. Ο μικρασιατικός Πόντος, και κυρίως ο Καύκασος, υπήρξαν ανεξάντλητες δεξαμενές Ποντίων αγωνιστών οι οποίοι συμμετείχαν εθελοντικά σε όλους τους απελευθερωτικούς αγώνες του ελληνικού έθνους.

 

Τελευταίοι αυτών ήταν ο άτυχος ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 (όπου μόνο απ’ το Καρς του Καυκάσου συμμετείχαν 400 Έλληνες Πόντιοι ως εθελοντές), και οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-’13, ένα-δυο χρόνια από την αρχή των διώξεων του Μουσταφά Κεμάλ κατά των Μικρασιατών του Πόντου, η οποία εξελίχθηκε σε Γενοκτονία με αποκορύφωμα τη δεύτερη φάση της (1919-’22)…

 

πηγή

Ζητάνε οι Σιωνιστές την ανέγερση του 3ου Ναού ως ναού Πανθρησκείας που θα καταργεί όλες της θρησκείες!

Αποκάλυψη ΣΟΚ! Ζητάνε την ανέγερση του 3ου Ναού ως ναού Πανθρησκείας που θα καταργεί όλες της θρησκείες!  

 

Γιώργος Θαλάσσης: Την ώρα που η επικαιρότητα μοιάζει με χύτρα έτοιμη να εκραγεί, οι ισραηλινές οργανώσεις για την ανέγερση του τρίτου ναού του Σολομώντα προχωράνε κανονικά τα σχέδιά τους για τον ερχομό του ειρηνοποιού μεσσία τους (ειρηνοποιού όσο ο εβραϊκός στρατός στην Γάζα) και του “ιερού” παλατιού του. Μας καλούνε μάλιστα να χρηματοδοτήσουμε το project τους προφανώς όχι γιατί τους λείπουν τα χρήματα αλλά για να μας κάνουν με πονηριά οπαδούς του σιωνισμού τους και του ερχομού του αντιχρίστου. Με το κάλεσμα για πίστη σε μια παγκόσμια θρησκεία που θα καταργεί όλες τις θρησκείες, βλέπουμε επίσης και το ποιοι κρύβονται πίσω από την πανθρησκεία…
 

Το κείμενο παρακάτω είναι από την ιστοσελίδα τους. Πρόσχωμεν αδελφοί!  

 

Η εύρεση ενός τόπου προσευχής στον έναν θεό που θα είναι ανοιχτός σε όλα τα έθνη στην Ιερουσαλήμ διαγράφει αμέσως την εφεύρεση των θρησκειών. Γιατί να διχάσεις αυτούς που πιστεύουν σε Έναν θεό; Οι θρησκείες αποτελούν τη σοβαρότερη καταστροφή που γνωρίζει ο άνθρωπος.

 

Ο Τρίτος Ναός θα συγκεντρώσει τις προσευχές όλων των ανθρώπων σε μια τοποθεσία.

Η έννοια της συναγωγής, του τζαμιού ή της εκκλησίας είναι ξεπερασμένη. Δεν έχει σημασία αν κάποιος προσεύχεται καθισμένος, όρθιος ή γονατιστός. Ο καθένας πρέπει να είναι ελεύθερος να προσεύχεται στον θεό όπου θέλει σε όποια γλώσσα θέλει και σε όποια θέση του ταιριάζει.

 

Η εν λόγω διαδικασία λύτρωσης ξεκίνησε με την καταστροφή του Δεύτερου Ναού, αφού οι Εβραίοι άρχισαν να προσεύχονται για την κατασκευή του Τρίτου Ναού την επόμενη μέρα. Η απελπισία και τα βασανιστήρια των εξόριστων ήταν απαραίτητα για να γίνει μάρτυρας του Οίκου του θεού.

 

Ήρθε η ώρα να οικοδομήσουμε τον Τρίτο Ναό της Ιερουσαλήμ στο Όρος του Ναού σύμφωνα με την προφητεία του Ιεζεκιήλ, με ειρήνη.

 

https://thirdtemple.org/en/

πηγή

Πυροβολεί τα πόδια της η Ελλάδα αν αναγνωρίσει το Κόσοβο

Γράφει ο ΜΑΡΤΖΟΥΚΟΣ ΒΑΣΙΛΗΣ  

 

Είναι γεγονός ότι τα Βαλκάνια, εκτός από τις ενδογενείς πηγές αστάθειας, αποτελούν ιστορικό πεδίο ανταγωνισμού Μεγάλων και Περιφερειακών Δυνάμεων στην προσπάθειά τους να διεισδύσουν και να ελέγξουν την ζωτική αυτή περιοχή.  

 

Οι ξένες επιρροές έχουν υπονομεύσει ιστορικά το εύθραυστο καθεστώς των Βαλκανίων με χρήση εθνοτικών, θρησκευτικών και πολιτιστικών μέσων, όπως έχει συμβεί για παράδειγμα στο Κόσοβο. Αν και στο όριο της Ευρασίας, θεωρείται ότι τα Βαλκάνια αποτελούν γεωγραφικό τμήμα της Ευρώπης. Η οριστική τους ένταξη στην ΕΕ αναμένεται ότι θα επιφέρει σταθερότητα, πρόοδο και ευημερία με τις ακόλουθες όμως κατ’ ελάχιστον προϋποθέσεις:

• Έμπρακτη τήρηση του συνόλου των κανόνων ενός Κοσμικού Δημοκρατικού κράτους δικαίου.
• Σεβασμός δικαιωμάτων αναγνωρισμένων μειονοτήτων βάσει των σχετικών Συνθηκών.
• Διασφάλιση σχέσεων καλής γειτονίας και επίλυση επί μέρους διμερών διαφορών.
• Αμοιβαίος σεβασμός κυριαρχίας, κυριαρχικών δικαιωμάτων, Ιστορίας και πολιτισμού των κρατών της περιοχής.
• Τυχόν διευθετήσεις μόνο με κοινή συναίνεση – συμφωνία.

Εκτιμάται ότι η Ρωσία, βάσει των εθνικών της συμφερόντων θα επεδίωκε την αποσταθεροποίηση των Βαλκανίων. Παρά την ενταξιακή σπουδή της Δύσεως προκειμένου να προλάβει εξωγενείς διεισδύσεις (π.χ. Ρωσία, Κίνα κ.λπ.), οφείλει να προσεγγίσει τις ανωτέρω προϋποθέσεις με αυστηρά κριτήρια και να τις απαιτήσει προ της αποδοχής κρατών μελών ώστε να μην κληρονομήσει σειρά παθογενειών, προβλημάτων και αστάθειας στο εσωτερικό της.

 

Τα εθνικά συμφέροντα και το Κόσοβο 

 

Ο Μιλόσεβιτς φέρει ευθύνες για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και σίγουρα δεν υπήρξε “άγιος”. Το γεγονός αυτό δεν δικαιολογεί την Δυτική βίαιη και παράνομη απόσπαση του Κοσσυφοπεδίου από την Σερβία, καθώς και την επιλεκτική Δυτική προσέγγιση στο θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων της περιοχής. Η βίαιη απόσχιση εδάφους νομιμοποιεί τον αναθεωρητισμό. Η Ρωσία χρησιμοποίησε την περίπτωση του Κοσσόβου για τα πεπραγμένα της στην Γεωργία αλλά και σήμερα στην Ουκρανία.

 

Παρά το γεγονός ότι μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού τρέφει ιδιαίτερα συναισθήματα για τους Σέρβους και διάκειται ευμενώς προς την Σερβία, τα Εθνικά Συμφέροντα δεν θα πρέπει να προσεγγίζονται με συναισθηματικούς όρους. Δίχως να παραβλέπεται σειρά προβλημάτων που έχει προκαλέσει στο παρελθόν η Σερβία στην Ελλάδα (π.χ. Μακεδονικό ζήτημα, διεκδικήσεις στην Θεσσαλονίκη, αναγνώριση Σκοπίων με την Συνταγματική τους ονομασία, στενές σχέσεις με την Τουρκία σήμερα κ.λπ.), σε στρατηγικό επίπεδο τα δύο κράτη βρέθηκαν στο ίδιο στρατόπεδο σε δύο Βαλκανικούς και δύο Παγκόσμιους πολέμους ενώ υφίσταται πολιτιστική σύγκλιση. Δεδομένης της τουρκικής απειλής, η Ελλάς δεν έχει συμφέρον να δημιουργηθεί στα βόρεια σύνορά της “μουσουλμανικό τόξο”, τουρκικής νέο-οθωμανικής επιρροής. 

 

Το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης έκρινε το 2010 ότι η μονομερής απόφαση του Κοσόβου να κηρύξει την ανεξαρτησία του (2008) δεν είναι αντίθετη προς το Διεθνές Δίκαιο. Τα περισσότερα και τα μεγαλύτερα Δυτικά κράτη το έχουν αναγνωρίσει. Η Ελλάς ορθώς στηρίζει την είσοδο των Δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ αλλά με τήρηση σειράς προϋποθέσεων και κανόνων που έχουν προαναφερθεί. Ειδικότερα για την περίπτωση του Κοσόβου δεν θα πρέπει επί του παρόντος να στηρίζει η χώρα μας την ενταξιακή του πορεία, όσο δεν το αναγνωρίζει de jure ως κράτος. 

 

“Αυτογκόλ” αν η Ελλάδα αναγνωρίσει το Κόσοβο 

 

Η απόφαση εντάξεως του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης αγνοεί τις προαναφερθείσες δράσεις της Πρίστινα εάν δεν τις επιβραβεύει και αποτελεί πιθανό προοίμιο αναγνωρίσεώς του ως ανεξαρτήτου κράτους, καθ’ όσον είναι οξύμωρη η συμμετοχή μη αναγνωρισμένης οντότητας σε διεθνείς οργανισμούς. Η αναγνώριση του Κοσόβου ως κράτος από την Ελλάδα δυνατόν να εκληφθεί ως επιβράβευση της αλβανικής πολιτικής και αγνόησή διμερών ζητημάτων όπως η καταπίεση της Ελληνικής Εθνικής Μειονότητας, το ανύπαρκτο ζήτημα των Τσάμηδων, τα θαλάσσια σύνορα κ.λπ.. Στην περίπτωση αυτή ενισχύεται ο άξονας Τιράνων – Πρίστινας καθώς και το υπαρκτό όραμα της “Μεγάλης Αλβανίας” το οποίο θίγει ευθέως ζωτικά Εθνικά Συμφέροντα.

 

Επιπλέον δημιουργείται επικίνδυνο τετελεσμένο το οποίο θα ήταν δυνατόν να αξιοποιηθεί από Τουρκία στην Κύπρο και την Θράκη. Τέλος θα προκληθεί περαιτέρω επιδείνωση στις ήδη κακές διμερείς σχέσεις με την Ρωσία. Δημιουργία προηγουμένου στο Κόσοβο με τυχόν αναγνώρισή του, θα αποτελούσε αρνητικό προηγούμενο και κάθε μετακίνηση της ελληνικής πολιτικής θέσεως θα ισοδυναμούσε με μεγαλοπρεπές “αυτογκόλ”. Εντός της ΕΕ και πέραν της Ελλάδος, το Κόσοβο δεν αναγνωρίζεται από την Ισπανία, Ρουμανία, Σλοβακία και Κύπρο, προφανώς διότι αντιμετωπίζουν αποσχιστικά κινήματα στην επικράτειά τους. Σε κάθε περίπτωση αποτελεί αυτονόητο σφάλμα η απόκλιση θέσεων εξωτερικής πολιτικής μεταξύ Ελλάδος και Κύπρου όπως στην περίπτωση εντάξεως του Κοσόβου στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Ακόμη και στην Επιτροπή Υπουργών του Συμβουλίου της Ευρώπης η Κύπρος θα ψηφίσει κατά της εισδοχής, ενώ η Ελλάς θα απέχει της ψηφοφορίας. 

 

Διακομματική εθνική στρατηγική 

 

Δεδομένου του συνδυασμού δημογραφικού και μεταναστευτικού ζητήματος στην Ευρώπη και κυρίως των προοπτικών αυτού, η Δύση θα πρέπει να αναθεωρήσει την πολιτική διευρύνσεως αυτής επιδεικνύοντας μηδενική ανοχή σε παραβίαση όρων και προϋποθέσεων που έχουν προαναφερθεί. Η αναθεώρηση θα πρέπει ενδεχομένως να συμπεριλάβει μία πλέον ισορροπημένη και δίκαιη προσέγγιση των κρατών της περιοχής των Βαλκανίων. Σε διαφορετική περίπτωση η τρέχουσα αστάθεια θα συνεχισθεί και η διείσδυση τρίτων θα διευκολυνθεί. Το ευρωπαϊκό συμφέρον δεν ταυτίζεται απαραιτήτως με το συμφέρον μεμονωμένων χωρών εντός ή εκτός αυτής. 

 

Η εστίαση των ΗΠΑ στον Ειρηνικό και η υποβάθμιση του ΝΑΤΟ από τους Ρεπουμπλικάνους, δοκιμάζει την μελλοντική αξιοπιστία των ισχυρών ευρωατλαντικών σχέσεων. Με δεδομένη τη στρατηγική συνεργασία ΕΕ και ΝΑΤΟ, η ευρωπαϊκή μονομερής στρατιωτική εξάρτηση από το ΝΑΤΟ, προϋποθέτει ταύτιση συμφερόντων ΕΕ και ΗΠΑ. Εάν αυτό δεν συμβαίνει η ποιοτική σχέση των ευρωατλαντικών σχέσεων χρήζει ταχείας μεταβολής.

 

Η ναυτική Ελλάς έχει ορθώς επιλέξει την Δύση και τις συμμαχίες της, δεδομένου ότι η Δύση ελέγχει τις θάλασσες αλλά και διότι μοιράζεται τις ελληνικής προελεύσεως κοινές αξίες του κοσμικού κράτους και της Δημοκρατίας. Η χώρα μας εν τούτοις επιβάλλεται να διαθέτει διακομματική Εθνική Στρατηγική, απορρέουσα από τα Εθνικά της Συμφέροντα. Είναι αυτή η διατυπωμένη εθνική στρατηγική που επιμερίζεται στα yπουργεία και διαμορφώνει την εξωτερική πολιτική, την πολιτική εθνικής άμυνας και ασφάλειας, την οικονομική και αναπτυξιακή πολιτική κ.λπ.. 

 

Η έλλειψη της πρακτικής αυτής αυξάνει το ρίσκο των λανθασμένων επιλογών οι οποίες ενδεχομένως να ωφελούν συμμάχους μας αλλά όχι την Ελλάδα. Ως χώρα status quo και προστατεύοντας δογματικά την ασφάλεια του Κυπριακού ελληνισμού, η Ελλάς θα πρέπει να δεσμευθεί πλήρως στον σεβασμό της κυριαρχίας και της εδαφικής ακεραιότητος των κρατών, ανεξαρτήτως πιέσεων από όπου και αν προέρχονται.

 

πηγή

Ο «πόλεμος» για την εθνικότητα των Ελλήνων Αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, Φωτιστών των Σλαύων!

Γράφει ο Μιχαήλ Τρίτος, Προ-Κοσμήτορας της Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

 

Ιερός πόλεμος ξέσπασε πρόσφατα στα Βαλκάνια για την εθνικότητα των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, των φωτιστών των Σλάβων.
 

Ο Βλαντιμίρ Πούτιν, υποδεχόμενος στο Κρεμλίνο τον σκοπιανό πρόεδρο Γκεόργκι Ιβάνοφ, τον ευχαρίστησε μεταξύ άλλων και για το ότι η κυριλλική γραφή ήρθε στήν Ρωσία από τήν «μακεδονική» (!!!!) γη, κάτι που γέμισε ικανοποίηση τους Σκοπιανούς. 

 

Οι Βούλγαροι πολιτικοί ηγέτες με επικεφαλής τον πρωθυπουργό Μπορίσοφ, διαμαρτυρήθηκαν διότι για τους Βουλγάρους οι δύο Θεσσαλονικείς ιεραπόστολοι είναι Βούλγαροι. 

 

Επικύρωση των θέσεων των Βουλγάρων έδωσε, ως μη ώφειλε, και η καγκελλάριος της Γερμανίας Μέρκελ, η οποία δήλωσε ότι στο σχολείο τους δίδαξαν ότι οι δημιουργοί του σλαβικού αλφαβήτου είναι Βούλγαροι. 

 

Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Μάξιμος Χαρακόπουλος υπέβαλε επερώτηση στον Έλληνα Υπουργό των Εξωτερικών για την ιστορική αυτή ανακρίβεια να θεωρούνται οι Έλληνες Θεσσαλονικείς αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος σλαβικής καταγωγής. 

 

Πού βρίσκεται όμως η ιστορική αλήθεια;

 

Οι φωτιστές των Σλάβων, Θεσσαλονικείς Ιεραπόστολοι Κύριλλος και Μεθόδιος, είναι οι κατεξοχήν εκφραστές του υπερεθνικού, υπερφυλετικού και οικουμενικού πνεύματος της Ορθοδοξίας. 

 

Ο εκχριστιανισμός των Σλάβων και η δημιουργία του σλαβικού αλφαβήτου πού επέτυχαν, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα του βυζαντινού πολιτισμού.

 

Πρόκειται για έναν χωρίς προηγούμενο άθλο στην πολιτιστική ιστορία της μεσαιωνικής Ευρώπης, αφού καθόρισε αποφασιστικά την πορεία του χριστιανισμού και του πολιτισμού στη Βόρεια, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη. 

 

Στους Θεσσαλονικείς ιεραποστόλους οφείλουν την πνευματική και πολιτιστική τους ανάπτυξη τα 2/3 των λαών της Ευρώπης, δηλ. οι Σλάβοι.

 

Με την αποδοχή της Ορθοδοξίας από το Βυζάντιο ο κόσμος των Σλάβων δέχθηκε ταυτόχρονα και ένα πλήθος πολιτιστικών στοιχείων, φορέας των οποίων ήσαν τα βυζαντινά κείμενα, που κυκλοφόρησαν ανάμεσά τους σε σλαβική μετάφραση. 

 

Έτσι αρχίζει η πιο λαμπρή σελίδα στην ιστορία της πορείας των σλαβικών λαών προς τον πολιτισμό.

 

Το μεγαλείο της προσωπικότητάς τους χαρακτηρίζει η ορθόδοξη οικουμενική τους συνείδηση. 

 

Οι Άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος δεν επεδίωξαν να εξελληνίσουν τους Σλάβους, όπως έκαναν οι Φράγκοι στη Μεγάλη Μοραβία, που επέβαλαν τη λατινική γλώσσα, αλλά δημιούργησαν σλαβικό αυτοτελή φιλολογικό λόγο, πάνω στον οποίο χτίστηκε ένας νέος πολιτισμός. 

 

Ένας πολιτισμός που έχει ως βάση τον βυζαντινό και στοιχεία της δικής τους εθνικής ιδιοπροσωπείας.

 

Δυστυχώς, οι Σκοπιανοί, στην προσπάθεια πλαστογραφήσεως της ιστορίας μας με το σφετερισμό του ιστορικού ονόματος της Μακεδονίας, συνεχίζουν κατά κανόνα τις απόψεις στρατευμένων επιστημόνων τμήματος της βουλγαρικής επιστημονικής ομάδος, ότι ο Κύριλλος και ο Μεθόδιος δεν ήταν Έλληνες, αλλά Σλάβοι.

 

Αποκορύφωμα αυτής της αδιαλλαξίας είναι η μετατροπή από την πολιτική και εκκλησιαστική τους ηγεσία του τάφου του αγίου Κυρίλλου σε αντικείμενο αλυτρωτικών διεκδικήσεων. 

 

Σ' αυτόν τον τάφο, πού βρίσκεται στη Ρώμη, στο υπόγειο της πρωτοχριστιανικής βασιλικής του αγίου Κλήμεντος κοντά στο Κολοσσαίο, υπάρχει εντοιχισμένη μεταλλική πλάκα των Σκοπιανών, στην οποία αναγράφεται ότι ο Κύριλλος είναι «ο αγιώτερος του μακεδονικού έθνους».

 

Οι σκοπιανοί ιστορικοί με την ιδιότητα του ερασιτέχνη και κυρίως ως εκφραστές της πολιτικής ιδεολογίας, που δυστυχώς υπερισχύει της ψυχραιμίας και της αντικειμενικότητας της επιστημονικής έρευνας, αναμασούν τις αντιεπιστημονικές απόψεις βουλγάρων ιστορικών και κυρίως του Georgiev, ότι οι αδελφοί Κύριλλος και Μεθόδιος κατάγονταν από σλαβική οικογένεια. 

 

Η επιχειρηματολογία τους γι’ αυτό είναι ότι γνώριζαν τη σλαβική γλώσσα, εργάστηκαν μεταξύ των σλαβικών εθνών και κατά την διεξαγωγή της ιεραποστολικής τους πορείας επέδειξαν, μεγάλο ζήλο και ενθουσιασμό.

 

Στις επιστημονικά ατεκμηρίωτες αυτές θέσεις έχουμε να παρατηρήσουμε τα εξής:

 

1. Καμμιά ιστορική πηγή δεν μαρτυρεί κατά άμεσο, ή έμμεσο τρόπο την σλαβική τους καταγωγή. 

Άλλωστε, στο Βυζάντιο υπήρχαν πολλοί που γνώριζαν σλαβικά. Όπως παρατηρεί ο αείμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Χρήστου, αν ο τόπος αποστολής τους ήταν δείγμα καταγωγής, τότε θα έπρεπε να ήταν και Άραβες, αφού ο Κύριλλος είχε αποσταλεί και στο Χαλιφάτο ή και Χάζαροι, γιατί και οι δυο τους εργάσθηκαν μεταξύ των Χαζάρων. 

 

Ο ζήλος τους για τον εκχριστιανισμό των Σλάβων δεν ερμηνεύεται με κριτήρια εθνικιστικά, αλλά πνευματικά και ιεραποστολικά. 

 

2. Πολλές φορές ο Κύριλλος χρησιμοποιεί την προσωπική αντωνυμία «ημείς» και για να δηλώσει τη βυζαντινή του καταγωγή και να την αντιδιαστείλει με το διαφορετικής εθνότητας περιβάλλον στο οποίο απευθύνεται. 

 

Με ξεχωριστή παρρησία και θάρρος απευθύνεται στους Σαρακηνούς λέγοντας: «εξ ημών προήλθον άπασαι αι τέχναι». 

 

Είναι πολύ εύστοχη η παρατήρηση του καθηγητού Αιμιλίου-Αντωνίου Ταχιάου ότι ο Κύριλλος στην προκειμένη περίπτωση μιλούσε με το θάρρος και το κύρος βυζαντινού, έχοντας απόλυτη επίγνωση της υψηλής πολιτικής στάθμης της πατρίδας του.

 

3. Η ελληνικότητα των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου διαφαίνεται και στον διάλογο του Κυρίλλου με τον Χαγάνο των Χαζάρων. Όταν ο Κύριλλος επρόκειτο να αναχωρήσει από την χώρα των Χαζάρων, ο Χαγάνος θέλησε να του προσφέρει πολλά δώρα ως ευγνωμοσύνη για την εκπλήρωση της αποστολής του σ’ αυτούς. 

 

Σύμφωνα με τον βιογράφο ο Κύριλλος απάντησε: «Δος μοι όσους έχεις αιχμαλώτους ενταύθα, Έλληνας, τούτο εστί δι’ εμέ ανώτερον παντός δώρου». Στην απάντηση αυτή του Κυρίλλου διαφαίνονται διαυγέστατα τα ελληνικά του αισθήματα, που είναι απόρροια της καταγωγής του.

 

Το ίδιο συμβαίνει και κατά την αναχώρηση του Κυρίλλου από τη Μοραβία.

Ο Κύριλλος αντί οποιουδήποτε δώρου ζητάει την απελευθέρωση εννιακοσίων Ελλήνων αιχμαλώτων, όπως διαφαίνεται στο διασωζόμενο 1603/472 Κώδικα της Συνοδικής Βιβλιοθήκης της Μόσχας.

 

Στο σημείο αυτό ο καθηγητής Αιμίλιος Ταχιάος παρατηρεί: 

 

«Και αν ακόμη δεχθώμεν ότι δεν είναι δυνατόν μόνον το απόγραφον τούτο να διέσωσε την ακριβή πληροφορίαν περί της εθνικότητος των αιχμαλώτων, και πάλιν η υπό του δημιουργού της παραλλαγής ταύτης απόδοσης της ελληνικής εθνικότητος εις τους αιχμαλώτους, δηλοί ότι ούτος ήτο πεπεισμένος περί της ελληνικής καταγωγής του Κυρίλλου».

 

4. Ο βιογράφος του βίου του Κυρίλλου που πρέπει να σημειωθεί ότι είναι η αρχαιότερη πηγή για τους δύο Θεσσαλονικείς μοναχούς και ως εκ τούτου οι εκεί παρεχόμενες πληροφορίες έχουν ιδιαίτερη αξία, μας πληροφορεί ότι ο Πάπας έδωσε εντολή να πάρουν μέρος στην κηδεία του Κυρίλλου στη Ρώμη όλοι οι εκεί διαμένοντες Έλληνες. 

 

Γιατί να γίνει αυτό αν ο Κύριλλος δεν ήταν Έλληνας; 

Ήδη ο Dvornik μιλάει για σημαντικό αριθμό Ελλήνων που ζούσαν στη Ρώμη. Ο ίδιος συγγραφέας ισχυρίζεται ότι ο Κύριλλος εκάρη μοναχός στην ελληνική Μονή της πόλεως.

 

5. Ο καθηγητής Δημήτριος Γόνης στο άρθρο του «Η καταγωγή του αγίου Κυρίλλου και η απάντησή του γι’ αυτή στο δείπνο του Χαζάρου Χαγάνου» παραθέτει πλούσια βιβλιογραφία για το θέμα της εθνικότητας των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου και ανατρέπει με σοβαρή επιχειρηματολογία την άποψη βουλγάρων ιστορικών, που θέλουν τους προγόνους του Κυρίλλου και Μεθοδίου στη Βουλγαρία. 

 

Τέτοιες πληροφορίες δεν απαντούν στους εκτενείς βίους των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου, οι οποίες αποτελούν τις πλέον αυθεντικές και αξιόπιστες για τα κυριλλομεθοδιανά προβλήματα. 

 

Επισημαίνουμε ιδιαιτέρως την άποψη του κ. Γόνη ότι η πληροφορία για τη βουλγαρική καταγωγή του αγίου Κυρίλλου αποτελεί ιστορική ανακρίβεια, αφού οι Βούλγαροι δεν είχαν καμία σχέση με τη Θεσσαλονίκη τον Θ’ αι., χρονική περίοδο που γεννήθηκε ο Κύριλλος.

 

6. Ο Αρχιεπίσκοπος Σάλτσμπουργκ Αλβίνος, σύγχρονος του Μεθοδίου, σε επιστολή του στον Πάπα Ιωάννη Η’ ονομάζει τον Μεθόδιο Έλληνα· «Graecus Methodius nomine». Η αναγνώριση όμως της ελληνικής προελεύσεως των αγίων Κυρίλλου και Μεθοδίου έχει γίνει επίσημα και από τον ίδιο τον Πάπα Ρώμης Ιωάννη Παύλο Β’, ο οποίος στην εγκύκλιό του Egregiae virtutis της 30ής Δεκεμβρίου 1980 τους αποκαλεί «Κύριλλο και Μεθόδιο, Έλληνες αδελφούς, γεννημένους στη Θεσσαλονίκη, την πόλη όπου έζησε και εργάστηκε ο άγιος Παύλος».

 

Για τους σλαβικούς λαούς, τον ελληνικό λαό, σύνολη την Ορθοδοξία, αλλά και τον παγκόσμιο πολιτισμό, οι άγιοι Κύριλλος και Μεθόδιος αποτελούν δείχτες πορείας. 

 

Παραμένουν πάντοτε σύμβολα μιας κοινής πνευματικής παραδόσεως, υπερβάσεως των εθνικισμών, προβολής της οικουμενικότητας του Χριστιανισμού, σεβασμού της ετερότητας ατόμων και λαών, αλλά και ειρηνικής συνυπάρξεως της ανθρωπότητας, ανεξαρτήτως πολιτικών και κοινωνικών διαφορών.

 

https://aktines.blogspot.com/2017/07/blog-post_6.html

πηγή

Πολιτική αναταραχή με αφορμή την ντροπιαστική εισήγηση Μπακογιάννη για Κοσσυφοπέδιο

Ατόπημα επικών διαστάσεων αποδείχθηκε η εισήγηση στο Συμβούλιο της Ευρώπης της κας Μπακογιάννη(βουλευτού της ΝΔ και πρώην υπουργού στο ΥΠΕΞ) μετά την ανακοίνωση της ΕΕ και των 5 Πρεσβειών(Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, ΗΒ, ΗΠΑ) και την επιστολή των κυβερνήσεων της Ιταλίας, Γαλλίας και Γερμανίας προς την Κυβέρνηση του Κοσσυφοπεδίου. Με τις παρεμβάσεις καλείται η τελευταία να εφαρμόσει υψηλότερα κριτήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να λάβει ουσιαστικά μέτρα για την διευθέτηση θεμάτων που αφορούν στην Ενωση των Σερβικών Δήμων. Απομακρύνεται επομένως η πιθανότητα να ενταχθεί το Κοσσυφοπέδιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης ως πλήρες μέλος όπως είχε εισηγηθεί η κυρία Μπακογιάννη.

 

Η επονείδιστη και εθελόδουλη εισήγηση της κυρίας Μπακογιάννη στο Συμβούλιο της Ευρώπης υπέρ του Κοσσυφοπεδίου απέδειξε την έλλειψη πολιτικής οξυδέρκειας σε ένα θέμα που θα μπορούσε να προκαλέσει εστία νέων γεωπολιτικών εντάσεων στον ευαίσθητο χώρο των Δυτικών Βαλκανίων και γι΄ αυτό αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά πολιτικά ανεπαρκής απέναντι στα εθνικά συμφέροντα της πατρίδας.
 

Αποδεικνύεται ταυτόχρονα και η πολιτική ανεπάρκεια του στελεχιακού δυναμικού της κυβέρνησης Μητσοτάκη όταν τόσο σοβαρά ζητήματα δεν έχουν συντονισθεί πρωταρχικά με το ΥΠΕΞ το οποίο εδήλωσε (μέσω του κ Γεραπετρίτη) ότι δεν συμφωνεί με την τοποθέτηση της κας Μπακογιάννη. 

 

Είναι εμφανής η επικοινωνιακή και προσωποπαγής διαχείριση της εξωτερικής πολιτικής που εφαρμόζει η κυβέρνηση της ΝΔ και τα στελέχη της και η οποία ενώ δεν προσφέρει τίποτα ουσιαστικό στον ελληνικό λαό θέτει σε κίνδυνο τα εθνικά συμφέροντα.

 

Με εκτίμηση,

Γραφείο Τύπου της ΝΙΚΗΣ

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΣΚΡΑ (16-18 Μαΐου 1918)

Από ένα παλιό ελληνικό αναγνωστικό (από αυτά που εδώ και δεκαετίες έχουν απαγορευθεί και αντικατασταθεί από τα νεοταξικά ξένα στα ελληνόπουλα σχολικά βιβλία, που προωθούν μόνο πολυπολιτισμικότητες, διεστραμμένες διαφορετικότητες και ανθελληνικά αντιχριστιανικά θέματα... ) 

 

Ἡ ἁμαξοστοιχία ἀνέλαβε τὸν μέγαν ἆθλον νὰ μᾶς μεταφέρῃ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκην εἰς τὸν σταθμὸν τῆς Γουμενίτσης, τελευταῖον ὅριον τοῦ Μακεδονικοῦ μετώπου. Ἡ ἁμαξοστοιχία αὕτη ἐδικαιολόγει κατὰ τοῦτο μόνον τὴν ὀνομασίαν της, ὅτι ἐχρησιμοποίει ὡς κινητήριον δύναμιν τὸν ἀτμὸν καὶ ὅτι ἐκυλίετο ἐπὶ σιδηροτροχιῶν.
 

Κατὰ τὰ ἄλλα ἦτο μία κιβωτός, ὅπου ἄνθρωποι, κτήνη, τηλεβόλα, μυδραλλιοβόλα, πυρομαχικά, χειρουργεῖα, φορεῖα ἐσχημάτιζον ὁλόκληοον πολεμικὸν μέτωπον. Ὠχρὰ καί ἀμφίβολα ἐφαίνοντο τὰ πρῶτα ἄστρα εἰς τὸν οὐρανόν, ὅταν ἐγκατελείψαμεν τὴν Θεσσαλονίκην. 

 

Ἐσπεύδομεν νὰ προλάβωμεν τὴν μάχην, ἡ ὁποία προωρίζετο νὰ στεφανώσῃ μὲ νέους κλώνους δάφνης τὴν ἀδάμαστον Ἑλληνικὴν λόγχην. Ἐφθάσαμεν κατὰ τὸ πρῶτον ἥμισυ τῆς πρωΐας εἰς Βοέμιτσαν, μικρὸν χωρίον κατάφυτον, ὅπως τὰ πλεῖστα τῶν Μακεδονικῶν. Ἡπλοῦτο ὑπὸ τὸν ἀνώνυμον λόφον, ὁ ὁποῖος σήμερον ἔχει τὴν τιμὴν/ νὰ φυλάττῃ τὰ ὀστᾶ τόσων ἡρώων. Πυκνὰ καὶ μαῦρα σύννεφα ἐκάλυπτον τὸν οὐρανόν. Ἡ ἀτμόσφαιρα ἦτο βαρεῖα, καταθλιπτική. Ὁ ἀὴρ ἐνέκλειε τὴν χαρακτηριστικὴν ἐκείνην ὀσμήν, ἡ ὁποία προηγεῖται τῆς θυέλλης. Ἡ βροντὴ ἀνεμειγνύετο με τὸν κρότον τῶν τηλεβόλων. 

 

Ἡ μάχη, εἶχεν ἤδη ἀρχίσει. 

 

Ἡ μικρὰ πλατεῖα τῆς Βοεμίτσης ἐστεγάζετο ὑπὸ πυκνὸν φύλλωμα πανυψήλων αἰωνοβίων δένδρων.

 

Εἰς τὰς σκολιὰς ὁδούς της ἡ κίνησις ἦτο καταπληκτική. Τὸ χωρίον ἐχρησίμευεν ὡς ἀκραῖος σταθμὸς τοῦ μετώπου. Καὶ εἶναι ἀρκετὸν τοῦτο διὰ νὰ ἐξηγήσῃ τὴν κίνησιν. Ἰατροὶ ἰδικοί μας καὶ σύμμαχοι, νοσοκόμοι, ἀδελφαὶ τοῦ ἐλέους μὲ τὴν πάλλευκον στολὴν καὶ τὴν κυανῆν καλύπτραν. Μεταγωγικὰ αὐτοκίνητα, φορητὰ χειρουργεῖα διήρχοντο μὲ ταχύτητα κινηματογραφικῆς ταινίας. Καὶ εἰς ὅλων τὰ πρόσωπα ἡ ἀγωνία, ὁ πυρετὸς τῆς εἰδήσεως, ἡ ἀδημονία διὰ τὴ ἔκβασιν τῆς μάχης ἀπετυποῦντο καθαρῶς. 

 

Ἐπὶ τέλους τὸ πρῶτον αὐτοκίνητον ἐφάνη ἐρχόμενον. Τὸ τηλεβόλον δὲν ἠκούετο πλέον παρὰ κατὰ ἀραιὰ διαλείμματα. 

 

Φαίνεται ὅτι τὸ ἔργον εἶχε τελειώσει. Ὅλοι ὅσοι εὑρισκόμεθα τὴν στιγμὴν ἐκείνην εἰς τὴν μικρὰν πλατεῖαν ἐσπεύσαμεν πρὸς τὸν ὁδηγὸν τοῦ αὐτοκινήτου. 

 

– Λοιπόν;

Ἐκεῖνος, εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ ὁποίου διετηρεῖτο ζωντανὴ ὁλόκληρος ἡ φρίκη τῶν δραμάτων, /τῶν ὁποίων πρὸ ὀλίγου ἦτο μάρτυς, ἀφῆκε μίαν μόνον λέξιν: 

– Ἑνικήσαμεν. 

Κατά τόν ἴδιον τρόπον εἶχεν ἀπαντήσει καὶ ὁ ἀρχαῖος Μαραθωνομάχος. 

 

Ἐπροχώρησεν ἔπειτα πρὸς τὸ ὀπίσθιον μέρος τοῦ αὐτοκινήτου. Τὸ ἤνοιξε καὶ ἀφῆκε νὰ φανᾐ πρὸ τῶν ἐκπλήκτων ὀφθαλμῶν μας ἓν μικρὸν μέρος τοῦ φόρου, μὲ τὸν ὁποῖον εἴχομεν κερδίσει τὴν νίκην. Πέντε πτώματα ἀξιωματικῶν -ἔκειντο πλησίον ἀλλήλων. Ἡ κραυγὴ τοῦ θριάμβου, μὲ τὴν ὁποίαν ἤμεθα ἕτοιμοι νὰ χαιρετίσωμεν τὸ χαρμόσυνον ἄγγελμα, ἔμεινεν εἰς τὸ μέσον τοῦ λάρυγγός μας. 

 

Μετὰ μίαν ὥραν διὰ τοῦ ἰδίου ἐκείνου αὐτοκινήτου ἔφθασα εἰς τὸ Μαῦρον Δένδρον ὅπου ἦτο ἡ ἕδρα τοῦ Στρατηγείου τοῦ Σώματος. Μόλις ἔφθασα, ἡ θύελλα εὑρίσκετο εἰς τὸ κορύφωμα τῆς μανίας της- καί ἡ μάχη εἶχε τελειώσει. Μόλις πρὸ ὀλίγου ἡ Μεραρχία Κρητῶν εἶχε καταλάβει καὶ τὸ τελευταῖον ἐχθρικὸν ὀχύρωμα. Ὁ ἐχθρὸς εἶχε συντριβᾐ καὶ κατεδιώκετο πλέον /ἀπὸ τὰ ἀραιὰ πυρὰ τοῦ πυροβολικοῦ. Ἡ νὺξ διῆλθε μὲ σφοδρὸν βομβαρδισμὸν τῶν ἐχθρικῶν θέσεων. 

 

Τὴν ἑπομένην, κατὰ τὴν ἐπίσκεψίν μου εἰς τὰ νοσοκομεῖα, ἠδυνήθην νὰ ἀντιληφθῶ ἀκριβῶς διατὶ ἦτο ἀδύνατον νὰ νικηθῶμεν. Ἀξιωματικοὶ καὶ ὁπλῖται, οἱ ὁποῖοι ἔφερον περισσότερα τοῦ ἑνὸς τραύματα, ἐξηπλωμένοι εἰς τὰς κλίνας των, ἔλεγον μεταξύ των τὰς ἐντυπώσεις των ἐκ τῆς μάχης. 

 

Συνεζήτουν περὶ τῆς μάχης ὡς περὶ συνήθους κα- θημερινοῦ στρατιωτικοῦ γυμνασίου. Καμμία ὑπερηφάνεια. Μὲ φωνήν,τὴν ὁποία ἐκράτει ὁ πόνος, διηγοῦντο ἁπλᾶ καὶ ταπεινὰ πῶς εἶχον ἐξορμήσει χθὲς ἀπὸ τὰς θέσεις των. Πολὺ πρὸ τῆς ἀνατολῆς τῆς ἡμέρας -εἶχον ὑπερπηδήσει σειρὰς ὁλοκλήρους συρματοπλεγμάτων. Εἶχον περιφρονήσει τὰ πυρὰ τοῦ ἐχθροῦ. 

 

Εἶχον προχωρήσει σκορπίζοντες διὰ τῶν χειροβομβίδων τὸν θάνατον. Εἰς μία στιγμὴν εἶχον λησμονήσει ὅλα τὰ σοφὰ διδάγματα τῶ ἀρχηγῶν των καὶ εἶχον ἀναθέσει εἰς τὴν λόγχην τὴν νίκη.

 

Τὰ ὄρη καὶ οἱ λόφοι εἶχον ἀλλάξει σχῆμα μὲ τὴν θύελλαν τῶν ὀβίδων. Ἡ γῆ εἶχεν ἀνασκαφῆ. Καὶ ὁ Ἕλλην ὁπλίτης, ὁ ἀφανὴς καὶ ἔνδοξος οὗτος ἥρως, εἶχε περάσει διὰ μέσου τῆς κολάσεως τοῦ πυρὸς ἀπαθὴς καὶ ἀτάραχος, ὡς εἰς ἡμέραν παρατάξεως… 

Εἶχε νικήσει τοὺς Βουλγάρους. 

. 

 

Ἐφημερὶς «Ἐλεύθερος Τύπος» Γεώργιος Βραχηνὸς (Διασκευὴ) 

. 

 

ΑΝΑΓΝΩΣΤΙΚΟΝ

ΣΤ΄ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ 

ΕΥΑΓΓ. Π. ΦΩΤΙΑΔΟΥ – ΗΛΙΑ Π. ΜΗΝΙΑΤΗ/

Γ. ΜΕΓΑ – Δ. ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΟΥ/Θ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ 

ΑΘΗΝΑΙ 1955 

 

αναδημοσίευση από το Σπιτάκι της Μέλιας

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ 

Το πριν και το μετά σε αποκαλυπτικές φωτογραφίες από το παρθένο δάσος που κάηκε ολοσχερώς και φύτρωσαν ανεμογενητριες (για να καταλάβουμε ποιοι καίνε τα δάση μας....)

Επιμέλεια: Αλέξανδρος Παπαδόπουλος απο το zougla.gr
 

Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις και περιγράφει με όσα αποτυπώνει πολύ καλύτερα από τα λόγια… Οι εικόνες που θα ακολουθήσουν, αποδεικνύουν δυστυχώς το αληθές της παραπάνω φράσης, σφίγγοντας την καρδιά του κάθε συνειδητού πολίτη, όπως συνέβη και με τον αναγνώστη της «Ζούγκλας» που θέλησε να τις δημοσιοποιήσει.
 

Η περιοχή που θα δείτε στη συνέχεια βρίσκεται στα σύνορα της Αττικοβοιωτίας κάτω από τα Δερβενοχώρια στο χωριό Πράσινο και καταλήγει στον οικισμό Πουρνάρι. Μιλάμε για το βουνό Πάστρα, όπου καταλήγει η οροσειρά της Πάρνηθας και η συνέχειά του, φθάνει μέχρι τον Κιθαιρώνα. Μέχρι τον περσινό Ιούλιο του 2023, στη συγκεκριμένη περιοχή υπήρχε ένα παρθένο δάσος, καταπράσινο, κατάφυτο κυρίως με πεύκα αλλά και έλατα, το οποίο κάηκε ολοσχερώς στις αρχές του τρίτου δεκαημέρου του περασμένου Ιουλίου.

 

Οι φωτογραφίες που παρατίθενται ακολούθως, τραβήχτηκαν λίγες μέρες πριν ξεσπάσει η καταστροφική πυρκαγιά, από τον Μάνο Δ. -τα πλήρη στοιχεία του οποίου βρίσκονται στη διάθεση της «Ζούγκλας» αλλά και οποιουδήποτε αρμοδίου- συχνό επισκέπτη της περιοχής και λάτρη του δάσους και της φύσης.

 

Όπως καταγγέλλει λοιπόν, ο Μάνος, όντας αυτόπτης μάρτυς των όσων υποστηρίζει, πριν ξεσπάσουν πέρσι οι φωτιές στην περιοχή, βρίσκονταν εκεί σκαπτικά μηχανήματα βαρέως τύπου και άνοιγαν δρόμους σε απάτητα σημεία, ακόμη και μια ημέρα πριν από τις καταστροφικές πυρκαγιές.

 

Το πλέον περίεργο, -όπως υποστηρίζει- είναι ότι την επόμενη μέρα από εκείνη που ξέσπασε η πυρκαγιά δεν υπήρχε το παραμικρό μηχάνημα, σε όλο αυτό το μήκος της διαδρομής που γίνονταν τα συγκεκριμένα έργα. Είχαν εξαφανιστεί όλα, ως δια μαγείας…

 

Τουναντίον ένα μήνα μετά, δούλευαν και πάλι στην περιοχή από το χάραμα έως το βράδυ τα μηχανήματα βαρέως τύπου, με τα τρυπάνια να ακούγονται συνεχώς. Μάλιστα -όπως λέει- οι εργαζόμενοι έβαζαν και δυναμίτες προκειμένου να ανοίξουν βάσεις όπου υπήρχαν βράχια, για να τοποθετηθούν οι ανεμογεννήτριες.

 

«Σε τυχαία συνάντηση με αξιωματικό της πυροσβεστικής κοντά στην περιοχή, λίγες μέρες μετά τις πυρκαγιές, του ανέφερα όσα είχα δει και εκείνος κούνησε το κεφάλι του και μου είπε ότι δεν το επιτρέπει η θέση του να μιλήσει επίσημα. Ωστόσο μου ανέφερε ότι γνωρίζει πως πρόκειται να μπούνε εκεί 15 ή 17 ανεμογεννήτριες, πράγμα που δυστυχώς τον έβγαλε αληθινό, σχεδόν ένα χρόνο μετά. Είδα μάλιστα και τις τσιμεντένιες βάσεις, που έγραφαν πάνω με κόκκκινη μπογιά Α1, Α2, Α3, ως και Α17», υποστηρίζει χαρακτηριστικά ο Μάνος.

 

Ακολούθως παρατίθενται χαρακτηριστικές φωτογραφίες που τραβήχτηκαν σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις αρχές του φετινού Μαΐου και απεικονίζουν το καμένο πλέον δάσος, τον δρόμο που έχει ανοιχτεί, αλλά και τις ανεμογεννήτριες που «φύτρωσαν» ανάμεσα στα καμένα.

 

 

Πατήστε ΕΔΩ να δείτε σχετικά βίντεο και την συνέχεια της ανάρτησης 

πηγή